Тады маці міла, як ногі мыла. У сваёй хаце і качарга маці Мачаха. Чужая старана — мачаха. Медзь. Першы дзень госць — золата, другі — срэбра, трэці — медзь, да- дому (дахаты) едзь. Меней. Гл. менш. Менш, меней. Меней (менш) гавары — болей (больш) пачуеш. Месіва. Каму што, а свінні месіва. Месца. Каб ведаў чалавек, дзе спатыкнецца, то пераступіў бы тое месца. На адным месцы і камень мохам абрастае. Мех. Век зжыць — не мех сшыць. Грэх у мех, грашаняты ў торбу. Шыла ў мяшку (у мяху) не схаваеш (не ўтоіш). Меціць. Бог шэльму меціш». Мець. Адну карову мае і тую за хвост падымае. І сцены маюць вушы. Калі маеш грошы, то не будзеш босы. Кожны курэц павінен мець свой аганец і тытунец. Кожны па часе мае розум. Людзей (другіх) слухай, а (ды) свой розум май. Маеш дачку — трымай гарэлку ў глячку. Не май сто рублёў, а май сто сяброў. Не мела баба клопату, дык купіла парася. Свайго не меўшы, трэба легчы (кладзіся) спаць не еўшы. У людзей пытай і свой розум май. У музыкі хлеб невялікі, а спяваю маюць ніякі. Усё на свеце мае свой канец. Хто дбае, той і мае. Хто заб'е бабра, не будзе мець дабра. Хто лепшага не мае, таму і гэта добра. Хто робіць, той і мае. Хто чужога не шкадуе, той свайго не мае. Ці свінні елі, ці шляхта папасвалася (папаску мела). Меч. Павінную галаву і меч не сячэ. Мёд. Адна лыжка дзёгцю псуе бочку мёду. За пчолкаю — у мёд, за жукам — у гной. Не той друг, што мёдам мажа, а той, хто праўду ў вочы кажа. Мігрэнь. Хвароба — мігрэнь: жраць ахвота, а працаваць лень. Мікола. Прыйшоў Мікола, не пытай ні ў кога, бяры сявеньку і (ды) сей памаленьку. Міласць. Гасподзь не без міласці, а казак не без долі. Міласці прашу к нашаму шалашу. Мілы. Дзе воўк радзіўся, там і куст яму міл. Для мілага друга і завушнічка з вуха. З мілым (з любым) рай і ў шалашы (у будане). Кожнаму сваё (роднае) дзіця міла. Міл (мілы, дораг) той куток, дзе абрэзалі (рэзалі) пупок. Мілыя сварацца — толькі цешацца. Насільна мілы (міл, любы, люб) не будзеш. Сілай мілы не будзеш. Тады маці міла, як ногі мыла. Міля. Для старца міля не круг. 298