сані, узялі пілу і сякеру ды рушылі за людзьмі ў пушчу па дровы. «Што будзе міру, — сказаў дзед устрывожанай матцы, — тое і бабінаму сыну» (А. Якімовіч. Канец сервітуту). А ўжо, браток, што будзе міру, тое і бабінаму сыну... Калі мы ўцалеем, то і цябе не выдадзім. Можаш не турбавацца (І. Сіняўскі. На правым флангу). — Гэта ж трэба дадумацца: тры сельсаветы зганяць у адну камуну. І ўправы на іх не знойдзеш... — Што міру, тое і бабінаму сыну... (А. Асіпенка. Лабірынты страху). — Хай бы ішла [Зіна] з намі! — Куды? — Куды мы, туды і яна. Што міру, то і бабінаму сыну (Р. Няхай. Сарочы лес). Не плач, дачка, не плач, ты ўжо не малая. Што міру — то і бабінаму сыну. Будзем, як і ўсе... (І. Пташнікаў. Тартак). — Не хацелі вам гаварыць, каб не хваляваць, не ўзнімаць панікі. — Надта б вы мяне ўсхвалявалі, — адказваю я. — А наконт панікі — то я не панікёр ша і наогул што міру, то і бабінаму сыну (Л. Арабей. Каранцін). — Насовіч: Што міру, то й бабінаму сыну; Прыказкі: Што міру, тое і бабінаму сыну; Што ўсяму міру, то і бабінаму сыну. ШТО БУДЗЕ, ТОЕ (ТО) БУДЗЕ, А САЎКА (ГРЫШКА) НА КУЦЕ НЕ БУДЗЕ. Выказванне поўнай рашучасці дабіцца таго, каб хто-н. не ажыццявіў сваіх намераў, пацярпеў паражэнне. [Навум:] Ты намі паневя- раў, апошняе выдзіраў; цяпер мы, паганскі сыну, дадзім добра чосу ў спіну! Бо што будзе, тое будзе, Саўка на куце не будзе! (В. Дунін- Марцінкевіч. Сялянка). — Прыказкі: Што будзе, то будзе, а Грышка на куце не будзе. ШТО БЫЛО, ТОЕ (ТО) СПЛЫЛО. Кажуць пры нежаданні ўспамінаць пра што-н. з мінулага. [Паўлінка:] А даўно гэта таткаў гняды ўцёк з Лу- жанкі, і татка дамоў пехатой прытрапаў? [Сцяпан:] Што было, тое сплыло і болей, каханенькая, родненькая, не будзе, як кажуць людзі (Я. Купала. Паўлінка). Ой, зайграю, загуду. Што было, тое сплыло, па- йду з дудкаю ў сяло (В. Вітка. Дударык). [Малання Адамаўна:] Дзякую, дзякую. За старое не крыўдуйце. Што было, тое сплыло (Э. Валасевіч. Бывайце здаровы). — Лішняе, Ігнат, — крануў яго за локаць Волак. — Не пра тое трэба... Што было, то сплыло (Р. Няхай. Гудкі абуджаюць вясну). Не варта, дзядзька Мікіта, пра гэта. Што было, то сплыло (І. На- вуменка. Раман з эпілогам). * Што было, што не — сплыло ўсё, як вадзіца ў мора, засталіся толькі думкі на бяду, на гора (Я. Купала. Дзе?..). — Ты калісьці кахала мяне. — Што калісьці было — за вадою сплыло. — І ніколі не вернецца? — Не (А. Куляшоў. Грозная пушча). — Насовіч: Што было, на мора сплыло; Федароўскі Што было, даўно на мора сплыло. ШТО ГАДОК, ТО І ЯДОК (СЫНОК). Кажуць пра сям'ю, у якой часта нараджаюцца дзеці. Сін.: Што ні год, то ўдод. Часам у Ліхадзіевічах жартавалі: «У Хімкі з Януком што гадок, то і ядок» (І. Гурскі. Дзве ся- стры). Марылька Гарцава — баба рабочая, што гадок, то й сынок (Я. Брыль. Праведнікі і зладзеі). — Янкоўскі: Што гадок, то і ядок; Што гадок, то і сынок. ШТО ГАЛАВА, ТО РОЗУМ. Гл. Што ні галава, то розум. ШТО ГОД, ТО ЎДОД. Гл. Што ні год, то ўдод. ШТО ДВА, ТО НЕ АДЗІН. Пра перавагу ў чым-н. двух чалавек перад адным. Назаўтра з раніцы Таня пайшла да Зойкі, да каго ж ісці, як не да лепшай сяброўкі. Нездарма кажуць: што два, то не адзін. (А. Кажадуб. Стрэчанне). — Прыказкі: Што два, то не адзін. 230