І. Гурскі. На скрыжаванні дарог). [Антон:] Не падумаўшы, лезці напра- лом нельга. Ведаеш пагаворку: паспяшыш — людзей насмяшыш? А тут калі паспяшыш — плакаць будзеш (А. Макаёнак. Ворагі). А навошта спяшацца? Паспяшыш — людзей насмяшыш (В. Праскураў. Высокі поўдзень). Мяккая, сапрэлая ад доўгага зімовага сну зямля як быццам правальваецца пад нагамі, і я падаю. І праўда: паспяшыш — людзей насмяшыш (У. Ягоўдзік. Пугачова песня). * [Паўлінка:] Можа б было лепей, каб яшчэ трохі пачакаць, а то так скора, ратам... Хто спяшыць, той людзей смяшыць (Я.Купала. Паўлінка). — Прыказкі: Паспяшыць — людзей насмяшыць. ПА ХОМКУ І ШАПКА. Гл. Па Сеньку (па Хомку) і шапка. ПАЦІХУ ЕДЗЕШ — ДАПЕЙ БУДЗЕШ. Гл. Цішэй едзеш — далей бу- дзеш. ПАШКАДАВАЎ ВОЎК КАБЫЛУ ПАКІНУЎ ХВОСТ ДЫ ГРЫВУ Ка- жуць пра таго, хто толькі на словах шкадуе кто-н., а на справе гатовы нашкодзіць яму. Сін.: Любіў рак жабу, аж вочы выеў. — Дык, значыць, прызначаны замяшчаць небараку Спалона, якога аходалі вашы бальша- вікі. Не вынес, нябога, ганьбы свае краіны! Мацуйцеся і вы! — Пашка- даваў воўк кабылу, пакінуў хвост ды грыву, — насмешліва адзначыў Самойла (І. Гурскі. Вецер веку). — Ох, шкада мне цябе, дзед. — Па- шкадаваў воўк кабылу... (І. Шамякін. Петраград—Брэст). [Федзя:] Чаго вы ад мяне хочаце? [Ціт:] Далібог, нічога. Проста клапоцімся аб тваім здароўі. [Федзя:] Ведаю я вашы клопаты. Пашкадаваў воўк кабылу... (В. Зуб. Злавацца не трэба). — Прыказкі: Пажалеў воўк кабылу, аставіў хвост ды грыву; БРС. Па- шкадаваў воўк кабылу, пакінуў хвост ды грыву. ПАШЛІ ДУРНОГА, А ЗА ІМ ДРУГОГА. Гаворыцца з абурэннем пра таго, хто, пасланы куды-н. з пэўным заданнем, доўга не вяртаецца назад. Калі ўсе ўчацвярых пакінулі памяшканне, на дзядзінцы іх стрэла Волька. — Пашлі дурнога, а за ім другога, — прывітала яна Сёмку (Ц. Гартны. Сокі цаліны). — Сходу, пэўне, не будзе. Пётра дзесьці як сеў, дык і прыкіпеў... — Ды яно так, — дадала з печы старая, — пашлі дурнога, а за ім другога... (П. Галавач. Спалох на загонах). — Можа, у палон за- хапілі вашага «разведчыка»? — Пашлі дурнога, а за ім другога, — зара- гатаў Андрэй. — Бяжы, — кіўнуў ён на мяне, — выручай свайго Суха- рку (С. Грахоўскі. Гарачае лета). Пятро Цэдрык сядзеў у канторы і чакаў каваля Герасіма. Даўно ўжо паслаў хлопца ў кузню, каб пазваў яго, і от, бач, не прыйшоў ні адзін, ні другі. «Пашлі дурнога, а за ім другога», — падумаў Цэдрык сам сабе, насунуў на галаву шапку і хацеў быў ужо ісці дамоў снедаць (М. Капыловіч. На сваім селішчы). — Насовіч: Паслаўшы дурнога, за ім пашлі другога; Раманаў. Пашлі дурнога, а за ім другога; Прыказкі: Пашлі дурнога, а за ім другога. ПАШЛІ ДУРНЯ БОГУ МАЛІЦЦА, ДЫК ЁН ЛОБ РАЗАБ'Е. Гл. Загадай дурню богу маліцца, дык ён і лоб разаб'е. ПЕНЬ ГАРЭЎ, А ЧОРТ ХВОСТ ПАГРЭЎ. Гаворыцца пра чалавека, свая- цтва з якім выклікае сумненне, падазрэнне. [Ядзя:] Ен жа брат мой! [Жыгліцкая:] Брат... Пень гарэў, а чорт хвост пагрэў — такая ў цябе ра- дня з ім! (І. Козел. Над хвалямі Серабранкі). — Прыказкі: Пень гарэў, а чорт рукі пагрэў. ПЕНЬ ПРЫБЯРЫ, ТО І ПЕНЬ ХАРОШЫ. Добрае адзенне або парадак, чысціня ўпрыгожваюць каго-н. ці што-н. Вось шубу купім за чатырыста рублёў ды боцікі за сто дваццаць — заўважаць. Пень прыбяры, то і пень харошы. А дзе тыя спадніцы джынсавыя прадаюць? І спадніцу мо- 166