перабіць грукат калёс, ведравіцкі сваяк, — пакуль да бога, так чорт душу выме (В. Адамчык. І скажа той, хто народзіцца). — Федароўскі: Пакуль да бога, то чорт душу выме; Раманаў. Пакуль да бога, то чорт душу выме, пакуль да цара, то пан і скуру здыме. ПАКУЛЬ ДЗІЦЯ НЕ ЗАПЛАЧА, МАЦІ НЕ ДАГАДАЕЦЦА. Гл. Дзіця не плача, матка (маці) не дагадаецца. ПАКУЛЬ ЖАНІЦЦА — ЗАГАІЦЦА. Гаворыцца жартаўліва як суцяшэнне таму, хто параніў што-н., выцяўся і пад. — Бывае, брат, і горш. Ну, нічога. Пакуль жаніцца — загаіцца, — кажа бацька, узяўшы Алеся на рукі (Я. Брыль. Птушкі і гнёзды). — Пакуль жаніцца, загаіцца, — успо- мніў я матчыну прыказку, калі яна вымала часам стрэмку з нагі, а я крычаў (Р. Няхай. Шлях на Эльбу). Проста так нас таўкуць без усякага і ўсе па дзесяць разоў на дзень. Мы ўжо звыкніся з гэтым і з болем звы- кніся. Пабаліць, пабаліць і перастане, пакуль жаніцца — загаіцца (В.Казько. Но пасаран). Сашка перавязаў нагу чыстай анучкай і зажму- рыў вочы: — Разумееш, так тузае, нібы б'е токам. Але гэта нічога, па- куль жаніцца — загаіцца (В.Дайліда. Гарох пры дарозе). — Раманаў. Пакуль жаніцца — загаіцца; Ляцкі: Пакуль жаніцца — загаіцца; Прыказкі: Пакуль жаніцца — загаіцца, а ўміраць, то і не знаць. ПАКУЛЬ (ПОКІ) СОНЦА ЎЗЫДЗЕ, РАСА ВОЧЫ ВЫЕСЦЬ Пакуль да- чакаешся чаго-н. жаданага, то будзе позна і прыйдзецца перанесці шмат гора, нядолі. Сін.: Пакуль да бога, дык чорт душу выме. [Навум:] Прыка- заў нам пан пісар, штоб, калі маем крыўду да камісара, смела гаварылі. Але і я місцюк [майстар]! Ведаю добра гутарку, што пакуль сонца ўвой- дзе, раса вочы выесць (В. Дунін-Марцінкевіч. Сялянка). Верыць народ, што прыйдуць лепшыя дні. Вось і трэба жыць гэтай верай, не зважа- ючы на тое, што «покі сонца ўзыдзе, раса вочы выесць» (Я. Колас. На ростанях). — Кажуць, што твой пісаў скаргу некуды ў цэнтр, дык мо разбяруцца, — сказала Яніна... — Пакуль сонца ўзыдзе, раса вочы вы- есць. Не ведаю я, ці пісаў ён што, ці не (Р. Мурашка. Салаўі святога Палікара). — Ах. братка Раман, ці ж мы ведалі, што так абернецца? Ду- малі — яны зразумеюць, пачакаюць яшчэ... — Зразумеюць! Пакуль сонца ўзыдзе, раса вочы выесць, — сказаў дзядзька Лявон (Л. Ялоўчык. Вясельныя сустрэчы). — Я напішу ў «Правду», — сказаў Арсен. — Гэта — злачынства, і я так проста не здамся. — Пакуль сонца ўзыдзе, раса вочы выесць (М. Герчык. Вяртанне да сябе). — Насовіч: Пакуль сонца ўзыйдзець, раса вочы выберэць: Прыказкі: Пакуль сонца ўзыдзе, раса вочы выесць. ПАКУЛЬ (ПОКУЛЬ) З БАГАТАГА ПУХ, ТО (ДЫК) З БЕДНАГА ДУХ. Чалавеку беднаму, бяспраўнаму дарэмна, безнадзейна судзіцца, спрачацца з багатым, уладным. Сін.: Пакуль сыты пахудзее, дык худы памрэ. [Ма- рыля:] Я казала, што нічога не выйдзе. Ці з багатым беднаму судзіцца? Пакуль з багатага пух, то з беднага дух (Я. Купала. Раскіданае гняздо). [Каляда:] Якраз тыя, у каго многа чаго ёсць, першыя лажацца на дарозе прагрэсу. [Нагорны:] Іх душыць няўмольнае кола гісторыі. [Каляда:] Покуль з багатага пух, дык з беднага дух (У. Дамашэвіч. Камень з гары). — Прыказкі: Пакуль з багатага пух, то з беднага дух. ПАКУЛЬ СЫТЫ ПАХУДЗЕЕ, ДЫК ХУДЫ ПАМРЭ Чалавеку беднаму, бяспраўнаму дарэмна, безнадзейна судзіцца, спрачацца з багатым, ула- дным. Сін.: Пакуль з багатага пух, то з беднага дух. [Стораж:] Я не суд- дзя, але наперад кажу, што з багатым не варта судзіцца, а з дужым біцца. [Жонка:] Мы яго засудзім, наша крыўда відавочная. [Стораж:] Пакуль сыты пахудзее, дык худы памрэ (У. Галубок. Суд). 161