адзін прыгажун паручнік Кулакоўскі быў у параднай вайсковай форме, пры зороі (I. Дуброўскі - ТСБМ, IV, 62). Жандарскі паручнік Мусатаў уласнай персонай завітаў у Загоршчыну (У Караткевіч. Каласы пад сярпом тваім - КС, I, 90). - Ці паэт - не ведаю. A што паручнік — добра помню. Афіцэр быў неблагі. Толькі свавольны і непаслухмяны (там жа, II, 249)...адчыніліся ў нашай каморы дзверы, і той паручнік з крывым носам, што да нас прыстаўлены быў, з парога, быццам ерыхонская труба, раве: «Карпач, пся костка! Князь Геранім да сябе патрабуе!» (У. Арлоў. Міласць князя Гераніма - МКГ, 186-187). Паручнік, у дзвярах стоячы, таксама даслухаў і Васіля Ветра да князя павёў, нібы за тое, што Васіль гучней ад усіх рагатаў (там жа, 200). Паручнік адказваў насцярожана (М. Віж. Лабірынт - Л, 39). Паручнік Далін злы, сярдзіты, Хоць з віду і спакойны ён (Я. Колас. На шляхах волі — 36. тв. у 14 т„ X, 370). Парфіра ж. Мантыя, якую адзяваў манарх ва ўрачыстых выпадках; сімвал манаршай улады. He здабыў ты ні парфіры, Hi вянка (Я. Колас. Дучэ - 36. тв. у 12 т., II, 387). Парфіраносны, прым. (паэт.). Адзеты ў парфіру; велічны. Іпрад малодшаю сталіцай Старая змеркнула Масква, Як перад новаю царыцай Парфіраносная ўдава (Я. Купала. Медны коннік - 36. тв., V, 353). Пархума [ст.-бел. парфума, перфума, перхума', фр. parfum] ж. Парфума. // перан. Пах. Сена ляжала і ў копах, ад яго пахла размаітымі пархумамі траў (М. Цэлеш. Хмары над Бацькаўшчынай - ХБ, 13). Парцэляцыя ж. Падзел панскай зямлі на шнуры. Губернатар купіўмаёнтак (льготный), Ружанку ў Лідскім (павеце), цудоўны за 30 тысяч, да 600 дзесяцін ворнай зямлі! Парцэляцыя ў нас амаль усюды спынілася (Ф. Багушэвіч. Ірэне і Яну Карловічам - Тв., 187). Па-рыцарску, прысл. Гераічна...імкненні і намыслы ў іх па-рыцарску высакародныя (М. Віж. Лабірынт - Л, 313). Пасавіска [ст.-бел. пасовиско', польск. pasowisko} н. Выган. У Пушчы — найстражэйшы догляд за пасадкамі і спелымі лясамі, за гнёздамі, норамі, пасавіскамі, вадаёмамі — за ўсім, што складае стракаты калейдаскоп яе жыцця (У. Караткевіч. Зямля пад белымі крыламі - ЗБК, 59). Пасад1 м. 1. У рускіх княствах у X-XVI стст. — крэпасць. // Княжаскае ўладанне... давялося Міндоўгу, пакінуўшы новагародскі пасад, вяртаццаў свой стольны горад Руту, у маленькае сваёродавае княстea (В. Іпатава. Залатая жрыца Ашвінаў - АД, 51). У 987 годзе Ўладзімер перадаў полацкі пасад свайму сыну ад Рагнеды — Ізяславу (М. Цэлеш. Летапісная Няміза і ейнае мейсца на мапе - ХБ, 217). // Трон як сімвал улады. Галіцкі Асмамысле Яраслаўле! Высока сядзіш ты на паса
Дадатковыя словы
зброі, пасовйско
5 👁