Маргелка ж. Беларуская валеная шапка, магерка. С таго дыму малюпаткі старычок у чорнай маргелцы выскачыў (М. Гарэцкі. Што яно? - Р, 114). Ну яны такіх маргелак ці валенак не звалюць, як наш Юстын (М. Гарэцкі. У чым яго крыўда? - Р, 130). - Закрый вякало! мімаходзь кідае дзядзька ў маргелцы, якому надакучыла слухаць пра ніткі (У. Ліпскі. Невядомы: Аповесць пра Ігната Грынявіцкага - Н, 75). Маркграф [ст.-бел. маркграбя, маркграбии, маркграб-ь, марграбя пагранічны ўладарны князь; ням. Markgraf, літаральна - граф маркі] м. Кіраўнік пагранічнай акругі (маркі) у сярэдневяковых дзяржавах. Хутка ад чэшскіх добразычліўцаў даведаліся, што ордэнскі пасол Гэтынген штодзённа сустракаецца з маркграфам Едакам (К. Тарасаў. Пагоня на Грунвальд - ТЖ, 286). Вацлаў і мараўскі маркграф Ёдак прызначылі вырушыць на палякаў напрыканцы верасня (там жа, 411). Ксюта націрала яе [князёўны] ногі пахучай маззю, падоранай пасламі імператара Фрыдрыха, які таксама прысылаў паслоў сватаць яе, Алену, ці сястру яе Феадосію, за маркграфа бадэнскага Альорэхта (I. Шамякін. Вялікая княгіня - ВК, 16). Маркграфства н. Уладанне маркграфа; вобласць ці княства, якім ён кіруе...дзяўчыне мроіліся балады, якія спявалі галіцкія спевакі аб падзеях гэтага стагоддзя, калі да маркграфства Брандэнбургскага, дзераней жылі люцічы, далучыліся і землі шпрэвян (В. Іпатава. Залатая жрыца Ашвінаў - АД, 123). Марцініст м. Член масонскай арганізацыі, які прытрымліваўся марцінізму; паслядоўнік марцінізму, масон. Гады за чатыры да скону пан Акім кінуўся быўразбірацца ў тым, што робіцца, чытаць філасофскія кнігі навейшага часу і ледзь не стаў марціністам, але потым кінуў гэты занятак (У Караткевіч. Каласы пад сярпом тваім - КС, I, 162). Марцовы, прым. Які мае адносіны да марца (сакавіка). // перан. Блудны, распусны. Жартуе дзед: — А пан марцовы Сядзіць ні мёртвы ні жывы, Цішэй вады, ніжэй травы. I ўжо не ходзіць больш на ловы (Я. Колас. Рыбакова хата - 36. тв. у 12 т., VIII, 233). Маршалак [ст.-бел. маршалокь, маршалекь, моршалокь — 1. Міністр пры каралеўскім двары; кіраўнік павятовага дваранства. 2. Той, хто кіруе якой-н. цырымоніяй; старшыня. 3. Вышэйшае воінскае званне - маршал; с.-в.-н. marschale] м. 1. Найвышэйшы ўраднік Польшчы ў XIV-XVIII стст. і Вялікага княства Літоўскага ў XV-XVIII стст. (лічыўся першым міністрам, кіраваў дваром манарха). He баяўся ён [пан] ні суда Божага, ні суда свецкага — сваяк яго князь Радзівіл быў маршалакам у Навагрудку! (В. Іпатава. За морам Хвалынскім - Пр., 195). У сеятліцы апроч Войцеха Табара і Радзівіла былі гетман земскі Станіслаў Кішка, стараста жамойцкі Станіслаў Яновіч, маршалак
Дадатковыя словы
альбрэхта, маркграбйй, тэтын
3 👁