дзіць звольна кверху, трымаючы ў руках малую лютню (Я. Купала. Эрос і Псіха- 36. тв., VII, 97)...да Гайны кінуліся ажно трое малайцоўпрыдворных - з тых, што дураць жанчынам галаву песнямі ілютнямі, а самі прыкідваюць, якямчэй заціснуць яеў цёмную нішу на пераходзе (В. Іпатава. Вяшчун Гедзіміна - АД, 329). [Карл]: Грымела лютня. дык не толькі што шляхцянка, А нават дочка гетмана ці кашталянка He пагарджалі сваёй роднай мовай (В. Дунін-Марцінкевіч. Апантаны - Тв., 81). / у параўн. А пад навесам стаяў непамерны ў азадку / пузе дамініканец, які нагадваў з гэтай прычынылютню або мандаліну на кароткіх тоўстых ножках (У. Караткевіч. Хрыстос прызямліўся ў Гародні - Выбр. тв., 172). Люфа [польск.] ж. Дула, ствол. Генерал Галіфэ, аддавай загады, Хай жаўнерам ад люф гараць рукі! (Я. Купала. Парыжская камуна 36. тв, V, 321). Люцічы (лютва, велеты) мн. Саюз заходнеславянскіх плямёнаў у VIII- X11 стст., якія жылі на паўднёвым узбярэжжы Балтыйскага мора, паміж Лабай і Одрай (у XII ст. былі заваяваны германскімі феадаламі і германізаваны; існуе гістарычная версія, што значная частка люцічаў перайшла на землі Чорнай Русі, тут параднілася з тутэйшым насельніцтвам, а назва Лютва змянілася ў Літва). - Вось і пайшло ўжо даўно: велеты-волаты - ваўкі - люцічы - Лютва - Лотва — Літва... Выць - вый-воін... Яшчэ і цяпер на землях Конрада Мазавецкага і асабліва ў вотчынах Данілы Галіцкага, Яраслава Уладзімірскага, насЛітву, лічаць чарадзеямі-лютадзеямі, Літвой палохаюць дзяцей. Для іх Літва - гэта набег грознай баявой дружыны, небяспека (Г. Далідовіч. Кліч роднага звона - КРЗ). У мястэчку яна [Жывена] пачула шмат песень і балад пра колішні Ругіланд, пра люцічаў і іх браніборгскага валадара Прыбіслава (В. Іпатава. Залатая жрыца Ашвінаў - АД, 122).. кожны тут ведаў, чым скончылася вялікая бітва апошняга брашборгскага князя Прыбіслава з Альорэхтам Мядзведзем: славяне - люцічы і шпрэвяне - былі анямечаныя, і сённяшняе графства Брандэнбургскае ўжо стала цалкам нямецкім (В. Іпатава. Вяшчун Гедзіміна - АД, 452). Хутка выспела і разуменне магчымага дастойнага мужа — хто-небудзь з паморскіх князёў, з люцічаў, хто мае дружыну, хто здолее бараніць яе пасаг — полацкія землі (К. Тарасаў. Тры жыцці княгіні Рагнеды — ТЖ, 71—72). Хіба не яны [германцы], ахеяруючы жыццём, рухаліся на ўсход, ператвараючы ва ўрадлівыя нівы лясны гушчар, дзе, падобна мядзведзям, сядзелі пад карчагамі абадрыты ілюцічы (К. Тарасаў. Пагоня на Грунвальд - ТЖ, 243). А Дрыгавічы-люцічы: На поўнач ад горада віднелася вялікая Лысая гара, пра якую хадзіла шмат легендаў, што яна зьяўляецца былым
Дадатковыя словы
альбрэхтам
2 👁