паехала — іх вышла тры — i прапала. Дык яна пабаялася. Кажа, што можа дзе утапіў тую. Ды й не паехала. Засталася зь ім пры брату. Брату ш не патрэбна. Сталі спорыць. Яна кінула, дай прышла сюды. Ён быў калека. Узяў жанчыну за служанку. Яна яго даглядала. Калека той гэта усё ей апісаў тут: хату, старэнька стаяла там во. Там жыў гэты стары. I вот, як матка памерла, гэта сыну засталося. Ён ажаніўся, i мы тут жылі. Потым прыіжджаў яго брат к нам ужэ. А мы тады паставілі гэту хату. Ён купіў там у Раёўцы гатовую. Мо брат тут хацеў узяць што, ні знаю. Сказаў толькі: — Дайце мне ікону. Былі тры польскіе іконы. -— Наце, глядзіце. Ён узяў адну ікону i кажа: — Во вы i хату новую паставілі. Я кажу, што ж тая ўжо, сабакі глядзелі у вакно. Так паставілі новую. Ён пагаварыў, пасядзеў. Я кажу: — Можа пачаставаць? Наце абедаць. — Не, я пайду тут к радне сваёй. I паехаў. А тако жылі удваіх. Гора было. Рабіла усё дома. Карова была, сьвіня былі, хазяйства ж было, трымалі. Вот як. У калхоз хадзіла на палявые, картофлю капалі, сена сушылі. Дак яшчэ ж, як калхоз пачаўся, коньмі разорвалі картофлю. Мералі на куске. Выдзел быў. На выдзелы капалі. А патом, як трактарэ, яны лічы пачалі ўжо трактарамі i касіць, а мы ўжо сушылі ета сена. У калхозе хадзіла рабіла. А вот ей, дочцы, было шэсьць годзікаў. Так самага меншага гадавала: вазіла каляску. 1ду з работы, так жанчыны кажуць: — Глянь, дзе твой хлопец. Каляска ўгары, хлопец пат каляскаю, а яна яго выцягвае, менціць па жопе. Шэсьць годзікаў, дзіцяці пакідала ж. Ішла у калхоз. Рабіць жа трэба было. На каго пакідала? На дзіця... I вот вырасьлі. А здароўя не маюць. Цяпер маладые ўсе балеюць... Вот мой замуш. Жыла. Што я ўжыла? Нічога. Гора, клопату, бяды. Дванаццаць гот хварэў, з бальніцы да ў бальніцу. Да абмірае. Скорую да скорую вызывалі. Цірас дзень іду да іду ў Нясьвіш. Пазамыкаю, пазачыняю, да й іду. Іду на аўтобус, далёка, пад гасьцінец туды. Саджуся i еду. А назат прыеду да іду зноў. Дадому трэба было. Сьвінё былі, курэй трымала. Эта ужо зьвялі, ні курэй німа, ні сьвіней
5 👁