Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоунік народнай мовы Зэльвеншчыны 89 ПАМАГАТАР, мзняважл. Памочнік; памагаты. Памочніку рады, a такіх памагатараў; /саб адяо за грошы, ні трэба. Гp. ПАМАЖНЕ'ЦЬ, зак. Узмужнець. Настаяшча дзеўка стала, памажнела. А то ўсё дзіця была. Kp. ПАМАЛЕ'ЧКУ, прысл. I. Не спяшаючыся, памаленьку. I naмалечку да заходу сонца зойдзяш. Вальк. 2. Паступова. Памалечку імы зробімо, што трэба. Гр. 3. Асцярожна. Памалечку, памалечку, а то упадзяш. Гр. ПАМ АЛЮ'СЕНЬКУ (памалюссяньку), прысл. Надта павольна (памалу). I так ужэ памалюссяньку ідзе, ледзьвя ногі щгня. Кр. ПАМО'ЦНЫ, прым. Які памагае. Гэто лякарство, кажуць, памоцно. Вальк. ПАМПУ 'ШКА, ж. Невялікая звязка тытуню. Вяжам у пампушкі i здаем тытунь. Зл. ПАМЯЛЬНГК, м. Памяло (для падмятання поду ў печы). Памяльніком вымятаю попял, якхлеп саджаю. Ст. С. ПА'МЯТКІ, прым. Які добра памятае, памятлівы. Памяткі наш Казё быў — у сё дазваня помніў, што дзе было. Кр. ПА'МЯТШК, м. Помнік. У мёр даўно Сідар той, а памятніка i сёніка на магілі німашака. Г p. ПАМЯТУ'ШЧЫ, прым., экспр. Тое, што i п а м я т к i. / стары, а памятушчы такі: усё ведая, калі што дзе было ў нас. Кр. ПАНАПІЦО'ЎВАЦЬ, зак. непаш. Панапакоўваць. Цэлыя торбы панапіцоўвалі. Вальк. ПАНАРА'ВЩЬ, зак. Спадабаць. От панаравіў ката хлопяц! I сьпіць зъ йім. Гр. ПАНАРА'УНЫ, прым. Да спадобы. Дахалеры панараўны хлопяц. Усе яго любяцъ. Св. ПАНЧО ШКА, ж. Шкарпэтка. Панчошкі летам носяць, а зімою панчохі. Гр. ПАНЫ'ГАЦЬ, зак., асудж. Гл. ныгаць. Што ён тут еў — паныгаў, паныгаў— іўсё цэло. Ст. C. ПАНЯВА', ж. Скаварада. Цэлу паняву рыбы насмажыў. Едн. ПАНЯ'ТЛІВЫ, прым. Кемлівы. Яму много гаварыць ні трэбуло — хутко разбярэцца. Панятлівы чалавек быў. Гр. ПАПАДВО'КНІЧУ, прысл. Пад вокнамі. Як вяселё, то людзей тых, якмурашок, пападвокнічу. Ст. C. ПАПАДЛА'ВІЧУ, прысл. Пад лавамі. Чаго ён поўзая пападлавічу, выцірая пыл? Kp