Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

П.у.Сцяцко АБІРА'ЦЬ 1, незак. Абгрызаць (мяса з косці). Абяры косьць — мяса много на ёй. Гал. АБІРА'ЦЬ II, незак. Прабіраць. Абірала-абірала яго, a ён як слуп, ходзь бы славечко якоё сказаў — маўчыць. Ст. C. АБКІДА'ННІЦА (апкіданніца), ж. Жанчына, якая абкідае (зарублівае') канцы тканіны. Дзе тая апкіданніца, хай апкідая i гэты конец полотна, кап ні асыпаўсё. Гр. АБКІДА'ЦЬ (апкіда'ць), незак:, АБКГДАЦЬ, зак. Зарубліваць (зарубіць) канцы тканіны. Трэба апкідаць гэты конец палатна, кап пярастаў асыпацца. Гp. Апкі'дай i гэто полотно! Гp. АБЛЕ'ЗЛІК (аблезьлік), м. зняважл. Пра чалавека з аблезлым тварам. Kp. АБМАГА'ЦЬ, незак. Перамагаць. Твой дужайшы, абмагая майго. Дзяр. АБМАГЧЫ' (абмахчы), зак. I. Падужаць. Кап ты яго ні абмох — ні можа гэтаго быць. Гр. 2. Змагчы (з'есці, зрабіць што). Ойліхо ты, каб зацеркіміску ні абмох! Ст. C. АБМАТЛЯВАЦЬ, зак. Налатаць, даўшы латку спадыспаду. Ішчэ цэлыя ганавіцы, адно на калені дзірка, то трэба абматляваць, тагды мало i відно будзя, што налапляныя. Гp. АБМАЧА'НКА, ж. Мачанка. Нарабіла абмачанкі, i абмачайірі блінцэ. Hi голат. Вальк. АБМАЧА'ННІК, м. Той, хто абмакае («абмачае») (бліны, аладкі ў тлустасць, смятану). Ты абмачай алатку ў клустасць, а ні кулак, што гаш блішчыць у такого абмачанніка. Гр. АБМАЧАННІЦА, ж. Жан. да абмачаннік. Ст.С. АБМГНАК (аммінак), м. 1. Незасеяная (праз недагляд) палоска нівы. Стары, ні дагледзяў, два аммінкі ў той лаві зрабіў. Едн. 2. Toe, што i урэх. Як слабы, аммінкаў наробіш, гаручы. Едн. АБМЫЛГЦЦА, зак. Памыліцца Hammo хутко лічыш, лядзі, кап ні абмыліўсё. Kp. АБМЫ'ЛКА, ж. Памылка. Вальк. АБО'РВАНЕЦ (аборваняц), м., асудж. Пра таго, хто ходзіць у падраным адзенні. I як яму ні брытко: аборваняц такі — i ў сяло ідзе? Гал. АБРАБГЦЦА, зак. Запэцкацца. Недзяў смалу абрабіўсё. Зл. АБРАБГЦЬ, зак. Запэцкаць. Паўзірайся, як ты пальто абрабіла, гаш страх глядзець на яго. Ст. С. АБРО'БА, ж., зламоўн. Халера (часцей у кленічы). Хай яго аброба абробіць, каб я ўсё на яго дарам рабіла! Кр