Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны 61 КЛО'МЛЯ, ж. Сетка для лоўлі рыбы; трыгубіца. Кломляю па-за бярагох рэчкі ловяць. Едн. КЛУ'СТАСЦЬ (клустасьць), ж. Топленае (вадкае) сапа, тлушч. У клустасьць абмачаям блінцэ. Гр. КЛУ'СТЫ, прым. Тлусты. Гр. КЛЫЪА, ж непаш. Нага. Клыбу пацставіў, кабяўпаў? Kp. КЛЫБАТЫ, прым. Клышаногі. Дзяр. КЛЫ'БАЦЬ, незак. Клыпаць, клыгаць. Ногу прабіў i хадзіць німожа, клыбая адно. Гр. КЛЫБА'Ч, м., абразл. Клышаногі. Хай клыбач гэты ідзе сам! Св. КЛЫК, м. Ікол. Клыке моцныя, вяроўку зачапляй — i паргиук ніўцячэ. Kp. КЛЬІША'ЎКА, ж. Клышаногая. Дзяр. КЛЭ'ПАТ, м. Клопат. Hi імеў клэпату, та парася купіў, як тойказаў. Гр. КЛЮ'КА, ж., экспр. Нос. Чаго ты клюку зьвесіў i цэлы дзет над гэтымі кнішкамі марнеяш? Вытры сваю клюку; смаргель! Гp. КЛКЖА'Ч, м. Насач. Гунь якого клюкача ў цялявізары naказвалі: с кулак той нос. Ідоўгі, яку бусла дзюп. Гр. КЛЮ'ЧКА, ж. I. Жэрдка для даставання вады з калодзежа. Bap. 2. перанпагардл. Нос. Чаг сваю ключку зьвесіў? Гр. КЛЯ'ПА, ж. Борт, штрыфель. Кляпы зашырокія ў пальце, цяперака такіх ні шыюць. Даўг. КЛЯПА'HHIK, м. Той, хто клепле, вострыць касу. Слабы зь яго кляпаннік, ніц каса ні косіць. Слабо накляпаў яе гэты кляпаннік. Гр. КЛЯПА'ЦЬ, незак., асудж. Біць, лупцаваць. / чаго ты клепляш дзіця гэто? Гэтым ні навучыш. Bap. КНЬГПЕЛЬ (кныпяль), м. Палачка для моцнага сціскання перавясла. Кныплям як сцісну сноп — / налето пальца ні пацсадзіш пат пяравясло. Гp. КНЫПЛЯВА'ННІК, м. Той, хто вяжа снапы кныплем (палачкай — для моцнага сціскання перавясла). Яг добры кныпляваннік, то сноп хоць i тонкі, аля цяшкі — як падняць. Мой хлопяц люцкі быў кньіпляваннік, добро княпляваў снапэ. Гр. КНЫПЛЯВАТДЬ, незак. Сціскаць (кныплем), моцна звязваць (снапы). Бало кныплявалі адно куле стрэху крыць. Ст. С