Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

П.у.Сцяцко КАРТО'ПЛІ, мн. Бульба. Як добро зямля ўгрэяцца, тагды картоплі садзяць. Kp. КАРТО'ПЛЯ, ж. Бульбіна. Картоплі ні аднае ні падняў, а ўжэ есьці захацеў. Дзяр. КАРЧА'K, м. Пра невысокага ростам, але дужага, каржакаватага чалавека. Халера яго абможаш, карчака гэтаго; яго ніхто ні пакоціць. Гр. КАРЬГТА (карыто), пераніран. Пра мурзатае дзіця. Куды за стол садзіць карыто такое, хай ідзе памыяцца. Вальк. КАРЭ'МІСЛА (карэмісло), н. Каромысел. Даўг. КАСА', ж. Прамень (сонца). Сонцо косы ў вокна напускало, а ты сьпіш! Ал. КАСА'ЦЦА, незак. Датычыцца. Плаціць трэба ўсім, гэто i яго, Ладзя, касаяща. Гр. КАСЕ'ННЕ (касенё), н. Касьба. Якоё касенё дажджом! Св. КАСЕ'НШК, м. Касец. Каб двох касеннікаў ішчэ, то да палудня скасілі п усё. Св. КАСГЛЬНЯ (касільнё), н. Дзяржанне касы, кассё. Гр. КАСЛАЎКА, ж. Пасма (льну). Мо i я да вечару каслаўку якую льну сатру. Ст. С. КАСЦЯ'НКІ (касьцянкі), зборн. Касцяніцы (ягады). Кр. КАТА'НШК, м. Той, хто катае мёд (цэнтрафугаю). Гр КАТА'ЦБ, незак. Даставаць мёд з рамак з дапамогай цэнтрыфугі.ўЯр. КАЎГА'Н, м. i ж., абразл. Няўмека, нячысты. Што яна табе люцко зварыць есьці, каўган гэта. Гр. Параўн.: к а ў г а ць — няумелаўз неахвотай мыць — в. Лукі Карэліцкага раёна. КАЎЗОТА, ж. Слізгота. На дварэ такая каўзота, што ні ступіць,каб ні каўзануцца. Дзяр. КАЎНЕТЫК, м. Манжэта. Каўнерык кала рукі, a каўнер кала шыйі. Едн. КАЦАЛА'ПЫ, прым. 1. Касалапы, крывалапы. Гр. 2. перан. асудж. Той, у каго ўсё валіцца з рук. Hi давай гэтаму кацалапаму, а то i гэты сподакразаб'е. Гр. КА'ЦПАН, м. i ж., зняважл. Неахайны, няўмека. Нічагутко, як чалавек, ні зробііць кацпан гэты. Ст. C. КАЦУБА', м. i жасудж. Той, у каго ўсё з рук валіцца. От, кацуба, усе палміскі паразьбівала. Вар. КАЦЬГ-КАЦЬП, выкл. Кіц-кіц. Вальк