Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны 51 ЗГАЛЕ'ЦЬ, зак., экспр. Не хапіць, забракаваць. Што табе часу згалело, што святом шыяш? Св. ЗГАМБАВА'ЦЬ, зак. Зганьбаваць. Такія яблыкі згамбаваў! Лепшых ні будзя! Kp. ЗГА'ПІЦЬ, зак. Празяваць. O, згапіў, rumo прадаў паршука за такія грошы. Сёні боляйузяў бы. Даўг. ЗТО'МТАНАЕ (згомтано) дзеепрым. Нязгорнутае, кінутае абы-як, скамечанае. Дзе яно ні патрэцца, яг згомтано ляжало, усё пакамячано, прасаваць трэба. Гал. ЗГО'МТАЦЬ, зак., асудж. Пакласці абы-як, не згарнуўшы. Німа, каб акуратнянько згарнула i положила, a згомтая i кіня, то дзе яно ні пакамячыцца. Пл. ЗГРЫ'БЧЫЦЬ (згрыпчыць), зак., экспр. Узяць (y розн. знач.). Добру дзеўку ты згрыпчыў сабе! Kp. Згрыпчыць i ні ўгледзіш— па грошах будзя. Ал. ЗДАРАВІНЯ', м. i ж. Здаравяка. Hyŭ здаравіня той Ёзік! Гр. ЗДАРО'ВЫ, прым. Халодны, з халадком. Здаровы ранак, мо дзе i марос быўуночы. Дзяр. ЗДАРО'Е (здароё), н. Здароўе. Німа здароя. Гр. ЗДА'ЎНІЦЦА, зак., безас. Прайсці многа часу. Калі гэто было? Здаўніласё— імы ні помнім. Яр. ЗДА'ЦЦА, зак. Ударыцца, стукнуцца. Нага баліць у калені, як здаўсё, падаючы з дзерава. Гp. ЗДА'ЦЬ, зак. Ударыць, стукнуць. Рука спухла, шчарнела, як здаў малатком па ёй. Гp. ЗДЫМА'ЦЬ, н е з а к асудж. Енчыць. Чаго вас здымая? Даўг. ЗДЬГРДЗІЦЦА, зак.у груб. Памерці. А ты, думаяш, век жыцімяш? Пара прыдзя — здырдзісься. Kp. ЗДЫХ, м. Здыханне, здыхата. Некі здых напаў на сьвіня. Ал. ЗДЫХЛЯ'К, м., зняважл. Худы, хваравіты чалавек; здыхля. Есьць іяго есьць, здыхляк гэты. Пл. ЗЕГРАЧЬГ (зяграчэ), мн., груб. Вочы. Заліў зяграчэ i нікого ні бачыць. От п'яніцы кусок! Kp. ЗЕТРЫ (зегра), мн. груб. Вочы. Зегравылупіў наяе іенчыць. Bap. ЗЕЛЯНЕ'ЦЬ (зялянець), незак. Зелянецца (пра расліны). Ужэ жыто пасходзіло, здалёк зяляніць. На грудзе высохла, a ў лахціні зяляніць трава. Гр. ЗЕЛЯНГЦЫ (зяляніцы), адз. з е л я ні ц а, ж. Зялёнкі (грыбы). Едн