Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

П.у.Сцяцко ЗБЛАЖА'ЦЬ, зак. Пахуднець. Зблажаў за хворобу, а так быў сыты. Вьр. ЗБРОИНЫ, прым. Задзірысты. О, ён зоройны, зь йім ні патаварышкуяги доўго. Даўг. ЗБРУХГГА'ЦЬ, зак., непаш. Стаптаць (пра жывёлу). Ноч ні даглядаў, так чысто зорухіталі той хвост картопяль. Гал. ЗБРЫ'ДЗЩЬ, зак. Зганіць, злаяць, нарабіць брыдкасці. Лепяй ты яго ні зачапай, а то зорыдзіць. Ал, ЗБРЫ'ДНУЦЬ, зак. Надакучыць, зорыдзець. Збрыдня казаць, а ён ні панімая ішчэ. Вальк. ЗБУТЫЦЦА, зак. асудж. Сабрацца, нечакана кінуцца што зрабіць. Чаго вы збурыліся ўсе? Пасядзещ ішчэ! Кр. Дзе ты йіх асадзіш, яг збурыліся дахаты. Гр. ЗБУТЛЕЦЬ (збутляць), зак. Збуцвець. На балоці чысто збутляла дзяравіна. Дауг. ЗБЬІТКАВА'ННІК, м. Жартаўнік, той хто «збыткуе». Хай крышку павясяліць кудзельніцаў нашых гэты збыткаваннік! Дзяр. ЗБЫТКАВА'НШЦА, ж. Жан. да з б ы т к а в а н н і к. IНадзя твоя нікепска збыткаванніца. Дзяр. ЗБЬІТКАВА'ЦЬ, незак. Жартаваць. Хай збыткуюцъ, рас ні злуе. Гр. Зъ яго можно збыткавацъ, ён ні злуе. Ал. ЗБЫТКІ, мн. Жарт. У сё збыткі стройіць з малого. Ал. / ён збыткі любіць. Кр. ЗВАГАВА'ЦЬ, зак., незад. 1. Падняць. Холера яе звагуя адзін, такую штуку, трэ, каб чалавек с пяць. Гр. 2. Разбудзіць. Дзе яго звагуяш, само разаспаўсё! Ал. ЗВАЛЯ'ЦЬ, зак., асудж. Зрабіць непригодным, запэцкаць, не носячы. Ішчэ навюткі пінджак, а зваляў, глядзецъ німа на што. Тел. ЗВАНО'ЧКІ, адз. з в а н о ч а к,м. Званец(расліна). Гр. ЗВОН, м. Частка драўлянага вобада (у коле воза). 3 гэтае чачоткг добры звон будзя, якраз дзьве сыііцы захваціць. Ст. С. ЗВУЧЬГЦЬ, зак. Прывучыць. Як звучылі цяля с пальцаў ссаць, так i ні хоча іначай. Св. ЗВЯГАВА'ЦЬ (зьвягаваць), незак. Звягаць. Нешто сабака зъвягуя, мо дзе хто ідзе да нас? Кр. Зьвягуй ні зьвягуй — ніхто цябе ні слухая. Вар. ЗВЯЗЦГ (зьвясьці), зламоўн. Ударыць. Каб зъвёс паленом, то ні скакаў бы, як пятух, біцца. Гр