Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны 25 ВІРЛА'Ч, м., абразл. Вірлавокі. Гр. ВІРЛАЧЫ' (вірлачэ), толькі мн., абразл. Вочы. Чаго вірлачэ вырачыў? Hi бачыў, ці што? Гр. ВГСЛА, м. i ж., застар., абразл. Віславухі. От вісла некі — вушы паадвісалі, як каўбасы. Ст. C. BICO'K, м. Скроня. У вісок каб даў— забіў бы. У пашчэнку — то жыцімя. Вар. ВІЦІНА'Р, м. Ветэрынар. Карову лядзіць віцінар. Гал. ВО'БЖАР, м. i ж. Абжора. Яе ні накорміш — вобжар нека. Гэты вобжар тры міскі зацеркі вылапая, i ўсё мало яму. Дзяр. BOTIP, м. 1. застар. Жарабец. Kp. 2. перан., зняважл. Пра чалавека. От вогір гэты одно зубы скаліць. Ст. C. ВО'ГНІК, м. Пякучка — хвароба, пры якой рана «агнём гарыць». Hi лячыла балячкі, так вогнік упаў. Гр. ВОЖ'АГ (вожах), м. 1. Палка. Каб якого вожаха, а так можаўкусіць сабака. Св. 2. Дзяржанне ў пячных прыладах — вілах, качарзе, памяле. Вожах абгарэўу вілох. Гр. ВО'КЛАДКІ (воклаткі), мн., адз. ВО'КЛАДКА, ж. Аправа ў сцізорыку. Ножык добры. I воклаткі харошыя, у руку ні рэжуць. Гр. ВО'ЛЛЕ (волё), н. Зоб, валлё. Велько волё наела гусь. Даўг. ВО'ЛЬНАСЦЬ, ж. Панос (хвароба). Пл. ВО'МПІЦЬ, незак. Сумнявацца (у чым), баяцца за неабдуманы крок (справу). Усё вомплю, каб дзе ні прапаў серп на полі, што Настуля пакінула. Bap. ВО'ПЕРАДКА (вопяратка), ж. Складзеная папалам вяровачка для кідання каменя. 3 вопяраткі далеко ляціць камянь. Ст. C. ВО'ПСАСАМ, прысл. Неадчэпна, смаліцаю (лезці). Просто c кулакамі вопсасам лезя. Вар. ВО'СЬДЗЕКА (возьдзяка i гозьдзяка), часц. Вось. Возьдзяка дахаты трэба йісьці, а ты ні прадаў. Kp. ВОЎК: На в оўк а — нашто, начорта. На воўка мне тая nauta, як карову продам! Гр. П ад воўк а — к чорту. Прадаў бы пад воўка ты яе (карову), рас малака ні дае. Ст. С. ВУГЛГ (вугле), мн., зборн. Вуголле. Вугле ў печы да вечара ні патухлі — мусіць, на пагоду. Ст. С. ВУГЛ 'К, м. Вугаль. Вугліка бярэ i прыкурвая. Кр. ВУЕ'Й, выкл. Так кажуць пры здзіўленні. Вуей, што тут робіцца, што гэдаквяля людзей найгило! Гр. ВУЕ'ЙКАЦЬ, незак. Здзіўляцца, прыгаворваючы: «вуей-вуей!» Будзя табе тут вуейкаць, хадзем дахаты. Дзяр