Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

ГІ.у.Сцяцко ШЧЫ'КАЦЬ, незак. Ікаць. Удубеў, ці што — шчыкая i шчыкая хлопяц гэты. Kp. ШЧЫ'НАК, м. Пласт сена (кладуць у копы i на воз). Нашчыняй ьичынак i кладзіў капіцу. Вальк. ШЧЫШГЦЬ, незак. Рабіць пласты (шчынкі). Шчыняй, а я буду шчынкі насіць i падавацъ на вое. Вальк. ШЧЫПЕТ, м. Пяро цыбулі. Шчыпяроў со~два ў сало ўкрышы. Гр. ШЧЬГТ, м. Закот (у доме). Акенцо ў шчыце зрабіў, кап вецяр па гары хадзіў. Даўг. ШЧЭ'ЛЕПЫ (шчэляпы), мн. Сківіца. Падаў галавою ўніс то мало шчэляпы ні вывіхнуў. Худы, адныя шчэляпы стрычацъ у гэтаго Ёзіка. Гр. ШЬГИКА, ж. Вузкая частка пасуды (бутэлькі i г.д.); рыльца. Наліў ні шкадуючыу гашушыйку бутэлькі. Вальк. ШЫКАВА'ННІК, м. Той, хто прыбіраецца — «шыкуецца». Чаго ты nepam юстэркамусё круцісся, шыкаваннік заядлы. Куды шыкуясся — мо на вяселё, га? Кр. ШЫКАВА'НШЦА, ж. Жан. да ш ы к а в а н н i к. Ішчэ адна шыкаванніца круціцца перад юстэркам, прыбіраяцца на кярмаш. Гр. ШЬІІўВА'ІДДА, незак.у экспр. Прыбірацца. Ішчэ panot а яна ўжэ шыкуяцца на кярмаш. Г ал. ШЫ'КАНШК, м. Той, хто любіць шаптацца — «шыкае». Кажьіу кап усе чулі, чаго ты шыкаяш ёй на вухо, шыканнік? Кр. ШЫ'КАННЩА, ж. Жан. да шы к а н н і к. Хай i яна пашыкая, гэтая малая шыканніца. Гр. ШЬГКАЦЬ, незак. Гаварыць на вуха, шаптаць. Нетто тыкая яму, а тагды рагочуцъ абодва. Ал. ІіІЬГКІ, мн. Шэпты. Шыкі хату зводзяць. Пл. ШЫПУ'ЛЬ, м. Тонкая шчэпка. Дзе ты напаліш гэтымі шыпулямі. У раз згараць. Гал. Шыпулём грась аскрабі. Св. ШЫПШЫНА', ж. 1. Шыпшына. Зьбіраям i сушымо шыпшыну налекі. Кр. 2. зборн. Шыпшыннік. У гэтуй густой шыпшыне нічого болъш ні расъце. Кр. ШЫТНЫ'Я (ніткі), прым. Свае работы, моцныя (ніткі). Крамныя тут ні трымацімуцЬу трэба шытнымі ніцьмі прышыцъ. Г ал. ШЫХ, м. Шанц. Маюць людзі шых на сьвіня. Ст. С. ШЫХАВА'ЦЬ, незак. Шанцаваць. Шыхуя, кажуць, так i мужык татруя. Гр