Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны 139 ШВЭ'РГАЦЬ, незак., непахв. Гаварыць, балакаць. Німа чаго слухаць, што ты швэргаяш. Кінь швэргаць! Гр. ШВЯРГАТА'ЦЬ, незак. Вучыцца гаварыць. От швяргоча i швяргоча нетто сабе малоё. Mo гаварыць хутко будзя. Ал. ШКАРЛУ TIA, ж. Лупіна (яйца). Едн., Кар. ШКГЛЯ!, выкл. Так адганяюць авечак. Валые ШКЛЭ'НДЗЯ, ж. Крывяная каўбаса. Кар. ШКЛЯ'НКІ, мн., абразл. Вочы. Шклянкі гэтыя вылупіў i крычыць. Гр. ШКЛЯ'Р, м., абразл. 3 вялікімі вачыма. Думала, зьзесьць шкляр гэты, як вылупіў сваё шклянкі. Св. ШКЛЯЧКО', н. Шкельца, шклечка. Гр., Дзяр. ШКО'ДЛІВЬІ, прым. Шкодны. Hammo шкодлівы кот быў у гаспадара. Вальк. ШКО'ЛКА, ж. Гадавальнік (лесу). Ходзіць у школку палоць высаткі. Пл. ШЛАМБАКГ (шламбаке),мн., ш л а м б а к, ж 1. Шлёпанцы. У хаці можно i ў гиламбаках хадзіць, з ног ні спадаюць. Kp. 2. непахв. Пра няякасны абутак. Халявы адрэзаў у ботахt то ішчэ ў гэтых шламбаках будзяш пры хаці швэндацца. Гр. ШЛЁТАЦЬ, незак. Сцёбаць. Шлёгая i шлёгая гэтаго каня дупцом. Даўг. ШЛЭ'МБАЦЬ, незак. Шлэпаць, шлёпаць. Абуў апоркі i na хаці шлэмбая. Чаго твае сьнягоўцы шлэмбаюць, як ходзіш? Mo вадаў йіх ці што? Kp. ШЛЭ'ПАР, м. Той, хто цягне ногі, шлэпае. Ведома, стары, шлэпар, нох ні подымая, цягнучы na зямлі. Св. ШЛЭ'ПТУХ, м. Toe, што i ш л э п a p. Скінь, малы шлэптух, з нох гэтыя колоты, ні гылэпай тут. Дзяр. ШЛЯ ТА, ж. Доўоня. Шлягаю б'е па абуху, кап камель pacкалоць. Гр. ШМА'РА (i шмэра), м i ж., экспр. Той, хто не хоча сядзець дома, хто любіць хадзіць у госці. От калі адно прышла сь сяла шмара гэта. Ст. C. ШМАРАВГДЛА (шмаравіддо), н. Каламазь. Трохо шмаравідла прынёс колёса памазаць. Bap. ШМУЛЬ, м., асудж. Toe, што i ш м у л я p. У зашмулянуй i ў людзі цягняцца ишуль гэты. Гp. ШМУЛЬНУ'ЦЬ, зак. Сцёбнуць, агрэць. Шмульні, як ні слухаюць, то палепшаюць. Св