Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

П.у.Сцяцко ЧЭ'РАН, м. Тронак. Чэран абгарэўу вілох. Св. ЧЭ'РХАЦЬ, незак. Церці аб серку, запальваючы запалку. Ацсырэлі запалкі. Чэрхай ні чэрхай— ні запал itu. Пл. Ш ША!, выкл. Ціха! Ша, дзеці, ні крычэця! Гр. ШАКЕ'РА, м. i ж. Балака. Hi слухай ты, сынку, гэтую шакеру, а то яна табе бочку арыштантаў нашакерыць. I бацько яе быў добры шакера. Гр. ШАКЕ'РЫЦЬ, незак. Балакаць. Шакерыць i шакерыць гэты шакера, i канца німа яму. Kp. ШАЛПАТА'ЦЬ, незак. 1. Біць крыламі — шастаць. Курыца падая ўпоначьі, шалпоча крыламі. Ст. C. 2. Невыразна гаварыць. Нетто шалпоча сабе под нос, а што — ніведама, ні разьбярэсъся. Кр. ШАЛЯСТУНЫ' (шалястунэ), мн. Від лугавой расліны (пры паспяванні зярняткі шастаюць у струку). На том грутку добрае травы пімашака, адныя шалястунэ растуць — пад касою адно шалясцяцъ. Кр. ШАМРЭЦЬ, незак. Зіхацець. О, гэто кавалер: усё навютко, шамрыцъ. Яр. ША'ПКА, ж. Сноп, якім накрываюць мэдлік збожжа. Зламі шапку мыдлю накрыць. Г ал. ШАРАВА'РКА, ж., застар. Павіннасць па рамонце дарог. Пры поляках шараварку адбывалі на сашы. Даўг. ШАРО'С, м. Верхні цвёрды пласт снегу. Усе боты шарос парэзаў, як ішоў напрастке. Ст. С. ШАСТА'Я, застар. Мера зямлі — 3,5га (1/6 участка). Гр. ШАСЦІНА',застар. Тое, што i ша с т а я. Едн. ШАТА'НСКІ, прым., экспр. Празмерна вялікі, завышены; шалёны. Шатанскі заробак маюцъ тыя шпікулянты. Гр. ШВАГРУ'СЬ, м. зняважл. Швагер. Гэто мне швагрусь так нарабіў! Гр. ШВАРЦУ ТА, ж. Дубец (для звязвання калоў у загарадзі). Едн. ШВЭ'ДАР, м. Тое, што i ш в э д р а. Швэдар зьвязала. Кр. ШВЭ'ДРА, ж. Світар. Пададзеў швэдру, то цяплёй стало. Вар. ШВЭ РГАЛА (швэргало), и., непахв. Балака. Вылазь з-за стала, швэргало ты старое, будзя табе швэргаць пустоё. Гр