Слоўнік народнай мовы Зэльвеншчыны (2005). П. У. Сцяцко

П.у.Сцяцко CACO'HKA, ж. Хвошч. Сасонку добро каравэ ядуць. Kaжуць — i лякар-ство зь яе. Гp. САТЛІЖА'ЦЬ, зак. Пацяплець (зімою да адлігі). Mo сатліжая. Hi можа быць, кап доўго ціснуў гэты маразіско, тагды i паедзям па дрова. Ст. C. САТХА'ЦЬ, зак. Охаць (ахаць), перажываючы страту. I чаго ты сатхаяш? Згубіў так згубіў — ні вернягы. A будзяш жыў — нажывеш mae адзежы. Ст. C. САЎГАНУ'ЦЬ, зак. Гл. с оўг а ць. Як саўгануло пад лапатку, паварушъща німагла. Ст. C. САХА', ж. Тоўсты, высокі слуп, на іх трымаецца страха (у гумне). Гр. СА'ЧЫК, ж. Верхние жаночае адзенне накшталт пінжака. У нас, мужчынаў, пінджак, а ў жанкоў сачык такі. Св. САША', ж. Шасейная дарога, шаша. На сагиу выйдзяш, а там просто ўсяло дарога. Кр. СВА'ДЗЬБА, ж. Вясельная капэла (маладыя, шаферкі i шаферы, брат i сястра маладой, сват, бацькі маладых). За гэтым столом свадзъба сядзя, а за астатніміўсе астальныя. Гр. СВА'НЬКА, ж. Свацця. На вяселі за сванъку ёй егдзіла. Ст. С. Гэто мая сванька. Кр. СВЕТ (сьвет), м. Світанне. Да сьвету ішчэ прыехалі з болота. Гр. СВІНГНЕЦ (сьвініняц), м. Хлеў для свіней, свінух. Сьвіня ў сьвінінцы, a парасята ў майдане. Гр. СВІНГНЧЫК (сьвінінчык), м. Невялікі хлеў ці закутак для свіней; свінушок. Парасята зажаніў сьвінінчык. Bap. СВІНЧА' (сьвінча), н. Свіння (родавае паняцце). От якоё сьвінча загняту, падгадаваўшы, / нам будзя скароміны. Гр. СВЯНЦГЦЬ (сьвянцщь), незак. 1. Асвячаць (ваду ў царкве). Ал. 2. экспр. Падать (пра дождж). От свенціць дошч! Чысто вымакня пастух. Пл. 3. іран. Біць, лупцаваць. Як начну сьвянціць, то будзяш ведаць, як малого квяліць. Угр. СВЯНЦІЯ'ДЛА (сьвянціядло), н. Светаянскае зелле. Сьвянцкіядло, кажуць, добро помогая, яг жывот баліць. Hanaрыўшы яго — n 'юць. Св. СВЯРБЯ'ЧКА (сьвярбячка), ж., непаш. Сверб. Нека сьвярбячка напала, усё цело разьдзірая хлопяц. Св. СЕДАВГЦЦА (сядавіцца), незак. Садзіцца. Мокро тут, ні сядавіся. Ал. Сонцо саўсім сядавіцца— вечар. Пл