Народная лексіка (1970). П. У. Сцяцко

Утворана слова ад вичап (суфікс -к(а), порань той, што i ў словах счапіць, зачапіць, пачапіць. Вешалка ж. Тое, што i вочапка. Слова ўсведамляецца як новае, скарыстоўваецца ў афіцыйнай гаворцы. Вешалку адарвалі, як жакет вешалі. Зл. Бытуе ва ўсіх усходнеславянскіх мовах. Утворана ад вешаць: веша-лка (як i сеялка). Клешня ж. Частка штаноў — калоша, калашына. Як вускія клешні ў ганавіцах, то i нагі ні сагнеш. Kp. Клешня — калоша', Ваўк. (Сцяшк.); калошня, Шкл. (МДСБМ); калоша, Глушч. (ДС-60); клашня—штаніна' (ЛП, 293), клешн я— ниченка' (ЛП, 217). Калашына, калоша — штанина (РБС-53, БРС-62). — Укр. халоша, руск. (дыял.) калоша — штанина' (Даль, II, 142), старасл. клашнл, балг. клашник, сероск. клашнья, харвацк. klasenja. A. Будзіловіч адносіць слова калоша да праславянскіх. M. Фасмер лічыць раманскім: франц. galoche, італ. galoscia (II, 170). Форма клешня ўзнікла, відаць, у выніку пераносу: клешня'-- 'нага рака--'нага чалавека', калоша', параўн. у Даля: Взвалился на лошадь, так раскинь клешни (II, 118). Магчыма, што раней гэта частка штаноў абазначалася ў гаворках словам калоша, якое цяпер бытуе са значэннем 'ануча вакол лыткі ў жняі'. Пазней з мэтай дыферэнцыяцыі калашыну маглі назваць словам клешня, параўн. крыло (гл