Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ЛЮ 'ТАР, -аў м. устар. Бязбожні.к. Лютар гэты ні'гды ў цэркву ні загляня. Дзяр. Л Ю 'Ф ЦІК, -аў м. Фортка (у акне). Хаи люфцік аччыніць, усё ні так будзя гарачо v хаці. Кар. ЛЮ 'ІІІНЯ, -яў ж. устар. Падпорка ў возе (ад восі над ручку). Бало ўсё люшнямі патпіралі ручке, кап калёса ні шаравалі. Ст. C. Л ЯГА'Р, -аў м. Падвалійа, на якую кладзецца падлога. Лягары згнілі, i дошкі зыбаюцца ў падлозі. Гал. ЛЯ'ДА, -аў ж. 1. Частка варштата, якая трымае набіліцы. Угр. 2. Прыстасаванне для падымання бярвення. Bap. ЛЯДО'УКА ж. Гатунак яравон.пшаніцы;сеюць яе вельмі рана, пры замаразках. Ст. C. Л ЯЗАВА'Ц Ь, -зую, -зуяш незак. Перамешваць (цэмент з пяском, вапну з вадою). Яшч* ні лязун, я вады падбаўлю. Bap. ЛЯК І м. 1. Расол з селядцоў; лёк. Ce. 2. Халоднае з рыбы. Ляку нарабіў з рыбы. Кар. ЛЯК M м. Гаршчок (з вузкім рыльцам) для вады. Цэлы ляк вады выпілі жанцэ. Гр. ЛЯ'ЛЯ, -яў ж. дзіцяч. 1. Лялька. Кр. 2. Малое дзіця. Лялю ўглёдзяў, да яё пайшбу забуляцца. Даўг. Л Я'Н Д РА, -аў ж. Вазон з вузкімі лісцямі Гр. Л ЯН Д Э'РАК, -ркаў м. Невялікая каструля. Едн. ЛЯ'ПА, -аў ж. 1. Ляпа. Кр. 2. перан. зняважл. Звяга. I чагб ты зьвягуяш — ляпа нёка! Ст.С. Л ЯП НЯ'К, -бу м. непаш. Няўдалы хлеб, які не падышоў, ліпне да зубоў, адпечаны. Гр. Л ЯСАВА'Ц Ь, -ўя незак. Спабодна рухацца