Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

мярэння (на мясцовасці). Каморнік зь лёнтаю ходзіць на полі. Kp. ЛЕ'ТКІ прым. 1. Хуткі (y хадзьбе). Халёра яго дагоніць, лёткі такі. Гр. 2. Жвавы, рухавы, жыццяздольны. Дбуго жыцімя твая свякроў — лётка ішчэ. Св. Л Е'ЦЕН ЬК І (лёцянькі) прым. I. Крыху падагрэты. У лёйянькуй вадзё памыла. Bap. 2. Зусім лёгенькі, як для лета (пра адзенне). Адубёла чысто ў лёцянькум пальцё. Ce. Л Е'Ш КА, -аў ж. Градка пасеянага лёну. Пл. Л Е 'Д Ы, -аў толькі мн. устар. Марожанае. Малы яг быў, натто лёды любіў, пакуль горло ні забалёло. Дзяр. ЛЕ'СТАЧКІ, -аў толькі мн. Ліслівыя словы, падман. Лёстачкамі душу вымя. Даўг. ЛЕ'ТНІК, -аў м. устар. Лётчык. Ужэ свайго лётніка на работу атправіў — набыўсё ў нас. Зл. Л Е'ХА, -аў ж. Адтуліна ў падмуроўаы (вядзе пад падлогу). Лехі на зіму затыкаю, кап пол ні настываў. Гр. Л ГН К А I, -аў ж. Прасека ў лесе. Гр. Л ГН К А II ж. Канат, па якім рухаецца даром. Едн. Л ІС Г Ц А, -аў ж. Назва грыба, ліоічіка. Лісіцаў назьбіраў, хай смажыць маці. Гp. Л ІХ І' арым. Левы, адваротны (бок матэрыі, адзення). На ліхі бок рубашку чуць ні злажыў на сябё. Ce. ЛО'ГМ А прысль. Лежма. Жарты табё, цалюткі дзень логма ляжыць, a ні паможа! Гp. ЛО'Ж КА I (лошка), -аў ж. Лыжка. Лошку так вёльку шукая. А да работы нбидзяш? Ст. С