Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

як еўьцяка каму намахчы. Ну давай ладаваць. Дауг. ЛЛДЗГА'Н, -6ў м. зняважл. Пра малое, якое соваецца, лазіць куды не трзба. Каб ні схапіла за ногу, разьбіўсе ii ладзган гэты, яг з лавы паляіцеў. Гр. Л А 'Д Ы Ш,-аў м. устар. Частка калодзежа— цэментавы шырокі круг, што ўстаўляецца ў калодзежную яму; часией ужываецца ў гэтым значэіші т р у б а (гл.). У нашум калодзісі дзесяць ладышаў. Гр. Л АД Ы 'Ш К А, -аў ж. Збанок для малака (без ручкі), гладыш. Ладышку малака лаймом выпіў. Ст. С. ЛАКГРК1 (лакерюі), -аў; адз. л а к і р к а (лакерка) ж. Лакіраваныя туфлі (чаравікі). У лакерках ходзіць. Гр.. Л АМ А 'ІІЦ Ы, -аў адз. л а м а н ец м. устар. Печыра з пшанічнай мукі накшталт пячэння. Б ало ўсё твая баба л а манны пякла: цеста ў бляху накладзе, раўкамі падзеліць i, як сьпячэц«ца, ломіць на кусочкі. Гр. ЛАМ АТА' ж.зборн. Дровы— галінкі з дрэва (кустоў), галле, ламачча. Ламаты вое прывбе у пеццы паліць. Ст. С. ЛАМ А'ЦЬ, -млю, -М.ІШ незак. 1. Жаць (лубін). Пабралі еярпэ i лубін ламаць пашлі. Гр. 2. Рабі'ць шашку (гл.) для мэдліка. Ламі шапку мыдлю накрыць. Гр. Л АП А'ЦЬ, -аю, -аяш незак. Лавіць. Лапай гіцля гэтаго, а то ўцячэ! Зл. ЛА'ПІКА (ла-піко), -аў н. 1. Латка. 2. перан. ІІевялікі ўчастак зямлі. 3 гэтаго лапіка мо i накашу з вое канюшыны? Гp. Л А'П ІЦ Ь, -плю, нпіш незак. Латаць. Лапяць