Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

КУ'БАЧАК, -чкаў м. 1. Вытачаная з лрва (цыліндрычнай формы) пасудзіна з вечкам для масла. Гp. 2. Чашачка ў сотах. Кубачкі і'лзапячатвалі пчолы — поўныя мёду. Ст. C. КУ'ДАСА, -аў ж. Мяцеліца. Дзе ты пойдзяш на ноч кудасаю такою, каб дзе сьнегам засыпало! Kp. КУД ЗЕ'Л ЬН ІЦА, -аў ж. Жанчына, якая прадзе кудзелю на вячорках. Яшчэ адна кудзёлмпца ідзе на кудзяльніцы. Гp. К УД ЗЯЛ ЬН ГЦ Ы, -аў голькі мн. Вячоркі, на якіх дзяўчаты прадуць кудзелю, спяваюць, а хлопцы — заляцаюцца. Cr. C. КУД-КУДА'Х (кут-кудах)! Выклічнжавая форма ад дзеяслова кудахтаць. Курыца куткудах — кут-кудах i паляцела з гнязда. Мусіць, зьняслася. Гp. КУ'ДЛА, -аў ж. Раопуста. Скруцілася саўсім — кудлаю стала. Kp. КУЖ О'ЛНЫ прым. Кужэльны. Кужолно палатнб моцно натто. Гp. КУЗА'КА, -аў ж. 1. Насякомае, кузурка.Кузака нбузая — i ўжэ байіцца. От палахлівая! Гp. 2. перан. непаш. Пра малое дзіця. Кузака, i тбё цябе палохая. Ст. C. КУ'КА ж. дзіцяч. Балячка. Куку зрабіў. Гр. КУ'КЛА, -аў ж. Метка ў жыце — звязаныя вузлом каласы. Каб ведаў, дзе твая дзялка — куклу завязаў. Гр. КУЛІНА'РЧА, -аў ж. Кулінар-жанчына.Г/;. КУЛЬ, -ёў м. 1. Вялікая звязка лёну. Пяць кулёў льну нарвала. Пл. 2. Сноп адборнай caломы для пакрыцця страхі. Кулёў навыбіраў c таё бі'ткі (снапоу). Св. КУЛЬБА'КА, -аў ж. Частка варштата, што