Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

сту (на церніцы). Перш клёшчымо. а тагды ўжэ трэм лён. Ст. C. КЛЕК, -аў м. 1. Драўляная цурка цыліндрычнай формы. Kp. 2. Назва дзіцячай гульні; удзельнікі яе па чарзе збіваюць цурку (клёк) кінутай палкай. У клёк дзёці гуляюць. Гр. К Л ІН Ы ' (клінэ), -оў толькі мн. Прарэх, шырынка (у штанах). Св. КЛО'М ЛЯ, -яў ж. Сетка для лоўлі рыбы; трыгубіца. Кломляю па-за бярагох рэчкі ловяць. Едн. КЛУ'СТАСЦЬ (клустасьць) ж. Тояленае (вадкае) сала, тлушч. У клустасьць абмачаям блінцэ. Гр. КЛУ'СТЫ прым. Тлусты. Гр. КЛ Ы 'БА ж. непаш. Нага. Клыбу пацставіў, каб я ўпаў? Kp. КЛЫ БА'ТЬІ прым. Клышаногі. Дзяр. К Л ЬГБАЦ Ь, -аю, -аяш незак. Клыпаць, клыгаць. Ногу прабіў i хадзіць ні можа, клыбая адно. Гp. КЛЬІБА'Ч м. абразл. Клышаногі. Хай клыбач гэты ідзё сам! Св. К Л Ы К, -бу м. Ікол. Клыкё моцныя, вярбуку зачапляй — i паршук ні ўцячэ. Kp. КЛ Ы Ш А'УКА, -аў ж. Клышаногая. Дзяр. КЛЭ'ПАТ м. Клопат. Hi меў клэпату, та парася купіў, як той казаў. Гр. КЛЮ 'ЧКА, -аў ж. 1. Жэрдка для даставайня вады з калодзежа. Bap. 2. перан. пагардл. Hoc. Чагб сваю ключку зьвёсіў? Гр. КЛЯ'ПА, -аў ж. Борт, штрыфель. Кляпы зашырокія ў пальцё, цяпёрака такіх ні шыюць Даўг