Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

навучыўсё ёгдзіць! Hori на кіраўніцу i бяз рук сдзя. Гp. К ІСЛ О 'Ц Ц Е (кіслоцё) н. Кісляціна. У жывацс рэжа ат кіслоця гэтаго. Ст. C. КГЦЛ, -аў ж. дзіцяч. Кот. Кіцу сабё паймаў. Гр. КІ'Ш КА, -аў ж. 1. Хамуціна. Kp. 2. перан. незад. Камера (веласіпеда). Кішку залатаю i паёду. Гp. КІШ О'НКА, -аў ж. 1. Верхняя кішэнь у пінжаку. Гp. 2. Кішэнь. Ст. C. КЛАДАВГЦЦА,-ўлю сё, нвісьея незак. Класціся. Mi хоча кладаціцца сиаць, то хан пасядзіць ішчэ. Kp. КЛА'ДКА (клатка), -аў ж. Доўгае бервяно, якое кладзецца па coxi i падтрымлівае страху ў гумне. Снапоў наклаў пат саму клатку. Ст. C. КЛА'СЦІ (класьці), -ду, -дзёш незак. Адзяваць, апранаць. Кладзі кажух, халаднб стало на дварэ. Гр. КЛАЧ, -оў лі. Памазок (для пабелкі, малявання), квач. Клачом хучэн, як пэндзалям, пабёліш. Ст. C. КЛЕ'ВАЦЬ, -аю, -аяш незак. Ледзь дыхаць, быць зусім нядужым; ліпець. Які ўжэ зь мінё работнік, адно клёваю. Гр. КЛЕИ м. Жыццёвыя сілы, клёк. Такі нілюцкі, усёй клей сь цябё выцягня. Ст. C. КЛЕ'Ш НЯ, -яў ж. Частка штаноў, калоша. Шмрокія клёшні даўнёй у ганавіцах рабілі. Гр. КЛЕШ Ч, -бу м. Драўляная частка хамута, клешчына. Дзяр. К Л Е'Ш ЧЫ Ц Ь, -y, -ыш неэак. Ламаць тра