Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

КАРО'СТА ж. Дробная кастрыца (льну). Каросты много натрапала з льну. Ст. С. КАРТАПЛЕ'НН Е (картаплёнё i картафлёнё) н. 1. зборн. Сцябло i лісце бульбы, бульбоўнік. Картаплёнё жнем на корм. Вар. 2. Поле, дзе расла бульба. Па картаплені пшаніцу сеям. Гр. КАРТАПЛЯ'НІК, -аул. 1. Блінец з бульбы. Едн. 2. перан. жартаўл. Той, хто любіць бульбяныя блінцы. Св. КАРТАПЛЯ'Н ІСКА (ікартапляніско i картафляніско) н. Поле, дзе расла бульба. Вальк. КАРТАПЛЯ'НІШ ЧА (картаплянішчо) н. Тое, што i к а р т а п л я н і с к а. Па картаплянішчы добро ўсё родзіць. Ал. КАРТО'ПЛІ, -пяль i -яў, толькі мн. Бульба. Як добро зямля ўгрэяцца, тагды картоплі садзяць. Кр. КАРТО'ПЛЯ, -«іяль i -яў ж. Бульбіна. Картоплі ні аднаё iii падняў, а ўжэ есьиі захацёў. Дзяр. КАРЫ 'ТА (карыто), -аў н. перан. іран. Пра мурзатае дзіця. Куды за стол садз'шь, карыто такбё, хай i дзе памыяцца. Вальк. КАРЭ'М ІСЛА (карэмісло), -аў н. Каромысел. Даўг. KACA' -аў ж. Прамень (сонца). Сбнцо косы ў вэкна папускало, а ты сьпіш! Ал. КАСЕ'Н НЕ (касёнё) н. Касьба. Якбё касенё дажджом! Се. КАСІ'ЛЬНЯ (касільнё), -яў н. Дзяржанне касы, кассё. Гр. КА'СЛАУКА, -аў i -вак ж. Пасма (льну). Мо i я да вёчару каслаўку якую льну сатру. Ст. С