Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

КАПЕ'Ж II м. Спрэшка ў яме (гл.). Трэ канёш панравіць, каб у аму сыіёгу ні надуло ў картоплі. Kp. КА'ПЕЛЬКУ (капяльку) прысл. Трошкі. Пачакай капяльку, хутко буду. Яр. К АПГЦ А, -аў ж. I. Капа (сена). ГІяць капіцаў накасіў з грутка тагб. Угр. 2. перан. іран. Тоўстая, мажная. От каніца гэта, як села, так на ўсю драбу. Гр. КАПО'ТА, -аў ж. Плашч з даматканага сукна. На кажух капоту нацягні, каб дошч нi прамачыў. Св. КАПТА'Н НА КАЖ У'СЕ. Шуба. Зі.мою, кап цяплёа было, капган на кажусі анратваю. Вар. КАПУ'ЗА, -аў ж. грэбл. Вялікая неакуратная шапка. Халёра яё насіцімя, капузу. Гр. К А П У'СШ К (капусьнік), -аў м. Поле (агарод), дзе распе капуста. Па капусьнік гною забракавало. Даўг. КАРАБАВА'ТЫ прим. Карабаты. Груша збабяла, карабавзта стала. Яр. КАРАВА'П Н ІЦ А, -аў ж. Жанчына, якая робіць каравай. Ужэ каравайніцы прышлі караван гібаць. Гр. К А РА ВУ'Л Щ Ь, -ю, -іш незак. Пільнавгць, вартаваць. Дзяр. КАРА'ННЕ («аранё) н. Пакарэнне. Тваё каранё нічого н паможа, лёпян угаворвай дзіця. Кр. КАРАУЛО'ДАК, -дкаў м. Калаўрот. На караўлодак прадзё. Г ал. К АРАЧЫ ' (карачэ), -оўтолькі мн. Карачкі. На карачох лазіць пападлавічу. Ст. С. K A PH O T K I прым. устар. Кароткі. Нёкі карііоткі стаў твой кажух. Гр