Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

жніва. Бяс калош усе лыткі паапорвала рыжышчам. Гp. КАЛУБЕ'ЛЬ, -яў ж. Дзіцячы ложачак (рознай формы, які стаіць i які вісіць). Калубель павесіла пад бэльку, праду i калышу нагою. Гр. КА'ЛУШ, -аў м. i ж. грэбл. Няўмека. Калуш нёка, нічого зварыць люцко ні можа. Ст. C. КА'ЛЬВА (кальво), -аў н. Каліва. Даўг. КАЛЯДА' ж. жартаўл. Назва ал'кормленага кабана, якога колюць на каляды. Каляда добра вырасла, каўбас наробім много. Гp. КАЛЯ'ДНІК, -аў м. Тюе, што i ж а л я да. Калядніка закалолі на коляды. Ст. С. КАЛЯ'НАЧКА, -чак i -каў ж. пяшчотл. Скрылёк (каўбасы, морквы). Каляначку каўбасы зьзеў. Пл. КАЛЯ'НКА, -нак i -каў ж. Скрылёк (каўбасы, морквы, яблыка); мае форму круга (кола). Мо i я калянку морквы схрумстаю, яг зубы ні балёцімуць. Гр. КАЛЯСНА'Я ж. Калёсны шлях, дарога. Як пачнёцца вясна, то i калясною прывязём гэту штуку, нідзё яна ні падзёняцца. Кр. KAM IHO'K, -нкоў м. Выступ на коміне (на ім захоўваюць запалкі). Запалкі на камінку, бяры агонь запальвай, а то цёмно ўжэ. Ст. С. К АМ ІСА'Ц Ы Я, -яў ж. устар. Хутарызацыя. Камісацыя, таму i выслалі на хутар жыць. Зл. КАМ ЛУ'К, -оў м. 1. Восілка ў кашалі. Пат самы камлук картопяль насыпаў у кашэль. Ст. С. 2. Дужка ў баране. Камлук ялаўіцовы да бараны рабіў, каб ні так ламаўсё хутко. Гр. Параўн.: к а б л у к (у 1 знач.)— в. Алыианы Карэліцкага раёна