Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

гадзір c казою ідзе, то памёрая, колькі выжалі. Bap. КАЗА' II ж. Недажатая палоска. А хто тут жаў? Чаму каза стайіць, га? Bap. КАЗА'Кж. Гатунак высокаўраджайнага аўca. Гр. КАЗМ ЯРО'УКА (казьмяроўка), -аў i -вак ж. устар. Хустка з кашаміру. От харошу казьмярбуку баба мая паказвала. Дзяр. КАЗЯКІ' (казякё), -бу толькі мн. Грыбы (агульная назва). Пайшбу па казякё, мо i грыба дзе знбидзя, але лісіцаў то назьбіран. Гр. KAE'T, -аў м. устар. Сшытак. Зл. КА'ЛА прыназ. Каля, ля. Кала хаты быў. Гp. КАЛАШ М А'Ч, -оў м. Калашман (пра чалавека ў шырокіх доўгіх штанах). Гр. КАЛДО'БА, -аў ж. Выбоіна, калдобіна. Кал' доба глыбока, чуць вос ні пяравярнуўсё. Ce. КАЛЕ'ЙКА, -аў ж. Чарга. У калёйку сталі. Даўг. КАЛЕ'Я, чяў ж. Чыгунка. Чутнб, як пбяст ідзе, калёя нідалёко. Bap. КАЛІЗАВА'ННЕ (калізаванё) н. Пастрыганне пладовых дрэў. Каб ні калізаванё, дзе ты нос усадзіў бы яблыко абарваць? Гал. КАЛІЗАВА'ЦЬ, -зую, -зуяш незак. Пастрыгаць пладовыя дрэвы. Натто зарасла, трэба калізаваць, а то зьдзічая груша. Гал. К АЛ О 'Д ЗІСЬ, -яў м. Калодзеж, студня. Да калодзіся пайшла воду браць. Гp. КАЛО'Ш, -аў м. іГалёш. Калош у гразі застаўсё, голым валянкам ступаю. Даўг. КАЛО'Ш А, -аў ж. Абмотка з анучы на ніжнюю частку (ад калена) нагі; носяць у час