Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ЗЫ СК м. Выгода, карысць. Раз зыску німа, то хто яе (грэчку) сёяцімя? Гр. ЗЯБЛЕ'Н Н Е (зяблёнё) н. Зяблівае ворыва. Як пачнёцца зяблёнё, ні будзя часу на другоё. Kp. ЗЯ'БЛЯ ж. Зябліва. Гр. ЗЯВА'ЦЬ, -аю, -аяш незак. пагардл. Абгаворваць. Наштб, каб на цябе зявалі, што ты чужоё косіш. Ал. ЗЯГРА'ТЫ прым. 1. 3.зялікімі вачыма, зяр* каты. Малое, а зяграто, яг бацько. Вальк. 2. Бунны (npa семя). Mo i добры лён уродзіць, нат неко зяграто насёнё. Гp. ЗЯГРА'Ч, -оў м. груб. Звялікімі вачыма.Ог велькія почы — зяграч нёкі. Вальк. ЗЯЛЕ'ПУХЛ, -аў ж. незад. ІІедаспелая ягада (груша, яблык). Як наясіся зялёпухаў, жыватом будзяш качацца,— яйы шкодзяць. Гp. 2. зняважл. Хваравіты чалавек. Hi есьць нічагутко зялёпуха гэта. Kp. ЗЯРІІЯ', -ятаў н. 1. Каліна (асобнае зерне). Па тры зярнячч ў адно мёсцо кладзём, як caдзімо. Kp. 2. Ядро. Пустьія гарэхі некія, самыя вёлькія, а зярня малоё. Ст. C. Вылушчы зярня хлопцу. Гp. ЗЯЦЮ 'ЛЯ (зяцюлё), -яў м. зняважл. Зяць. Гзто ўеё твой зяцюлё наірабіў, злыдух! Вальк. ІГ7ІГЦА, -аў ж. Планка (у табурэтцы, стале), яе прыбіваюць упоперак асноўнай на месцы адтуліны для ножкі. Гp. I'M EHIIA (йімянно) прысл. Абавязкова. Haказваў бацько, каб йімянно прышоў. Гp