Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

лога. Ідзі, сынку, на зёмку, хан мацяры рукі трохі адыдуць ат цябё. Ст. С. З'Ж Ы ЦЬ (жжыць), -ыву, -ывёш зак. Пражыць. От, век жжыў, а нічого ні бачыў, нідзе ні быў. Гал. З-ЗЛ: 0 З'-з а,п а г 6a ы — пакуль патода. Добро, што з-за пагоды сёно ўвабралі. Гр. ЗЗА'М АЛАДУ прысл. Замалада. Прьгвык ззамаладу да акуратнасьці - i няпёр натто акуратны мушчына. Яр. ЗЛ АЖ Ы 'Ц Ь I, -ў, -ыш зак. Адзець. Злажы новыя ганавіцы, рубашку, як на кярмаш паёдзяш. Гp. ЗЛ АЖ Ы 'Ц Ь І І: 0 3 л а ж ы ць в б к ам — задрамаць. Гp. ЗЛАП А'ЦЬ, -аю, -аяш зак. Злавіць. Курыцу сьвіня злапала i чуць ні задушыла. Кар. ЗЛ Е'Ц ІЦ Ц А (зьлёціцца) толькі у 3 ас. зак. Зрабіцца крыху цёплым, падагрэцца. Хай вала зьлёціцца, панду плане намачу. Св. З Л Ы Т А Ц Ь, -яш, -я зак. З'есці (пра гусей). Раз-два злыгалі i ішчэ дзюбы панастаўлялі — давай. Гр. ЗЛ Ы Д У 'Х, -оў м. Злыдзень. Такого злыдуха ішчэ ні бачылі на сьвёці. Пл. ЗМ АЛ ЯН К О 'СЦ І (з.малянкосьці) прысл. Змалку, змаленства, з дзіцячых год. Ен i змалянкосьці ўсё нёкі здохлы. Дзяр. Яшчэ змалянкосьці добро помню ўсё гэто. Кар. ЗМ АНУ'ЦЬ, -ў, -ёш зак. непаш. Звыкнуць, уцягнуцца ў што. Яг змануў поначы чытаць, так i ні хоча агонь запальваць. Ст. C. ЗМ АХЛЯВА'ЦЬ, -люю, люяш зак. Сказаць няпраўду, сылгаць, схлусіць. Слова ні скажа праўды, каб ні змахляваў. Гp