Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

йянько згарнула i палажыла, a згіімтая i кіня, то дзе янб ні пакамячыцца. Пл. З ГР Ы 'Б Ч Ы ЦЬ (згрыпчыць), -y, -ыш зак. жартаўл. Узяць (у розн. знач.). Добру дзеўку ты згрыпчыў сабе! Kp. Згрыпчыць i ні ўглсдзіш — па грошах будзя. A.i. ЗДАРАВІ1ІЯ' м. i ж. Здаравяка. Нун здаравіпя той Езік! Гp. ЗД АРО'Е (здарбё) н. Здароўе. Ні.ма здароя. Гр. ЗДА'УМ ІЦЦА зак. безас. Прайсці многа часу. Калі гэто было? Здаўніласё — i мы ні помнім. Яр. ЗДЫДІА'ЦЬ, -ая незак. безас. Енчыць.. Чаго нас здымая? Даўг. ЗД Ы 'Р Д З ІЦ Ц А, -джусё, -дзісься зак. груб. Памерці. А ты, думаяш, век жыцімяш? Пара прыдзя — здырдзісься. Kp. З Д ЫХ м. Здыханне, здыхата. ІІёкі здых напаў на сьвіня. A.i. ЗД Ы ХД Я 'К, -оў м. зияважл. Худы, хваравіты чалавек; здыхля. Есьць i яго есьць, здыхляк гэты. Пл. ЗЕГРД ЧЫ ' (зяграчэ), -оў толькі мн. груб. Вочы. Заліў зяграчэ i нікого ні бачыць. От п'яніцы куо'.к! Kp. ЗЕ'ГРЫ (зегра). -аў толькі мн. груб. Вочы. Зёгра вылупіў на яё i ёнчыць. Bap. З Е Л Я Ш 'ЦЫ (зяляш'цы), -аў адз. зеляліца ж. Зялёнкі (грыбы). Едн. ЗЕЛ ЯН Ц О 'ВЫ (зялянцовы) прым. Колеру зсляніны, зслянковы. Зелянцовы касыцом. Бало, усё салдаты зашчытны казалі. Гал. ЗЕ'МКА ж. пяшчотн. Зямля, земляная пад