Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

яліны). У сю хату заквёчваюць, як сьвято находзіць. Вальк. ЗАКО'ТЫ, -аў толькі мн. 1. Маінжэта. Заботы ў сароццы паадрэзван — абабіліся. Kp. 2. Абшлаг (завернутая частка калашын). Ганавіцы закароткія — трэ закоты атпусьціць. Гр. ЗА'ЛАБ (залап) прысл. Узяўшыся за чубы. Як шчубіліся залап, гаш чубэ трашчаць. Kp. ЗАЛ А'П ІЦ Ь, нплю, нп'іш зак. Пастаівіць латку (у адзенні), залатаць. Залапіла хлопцу raнавіцы. Пл. ЗАЛ ЯГА'ЦЬ, -аю, -аяш незак. 1. Напружвацца ў рабоце. Нашто так залягаць, хіба работа ў лес уцячэ? Kp. 2. Моцна брахаць. Сабака гаш залягая. Mo дзе зладзёі лёзуць? Гp. ЗАМ А Л А Д Ы ' прым. Зарэдкі (хлеб). За.чалады быў i сьсёўсё. Ал. ЗАМ Е'Ж АК, -жкаў м. Уэмежак. Наза'мёшку трава парасла, хоць ты касі. Ce. ЗАМ УЛЬДАВА'ЦЬ, -дую, -дуяш зак. устар. Зарэгістраваць. Хадзіў у сяльсавёт дзіця замульдавашь. Kp. 'ЗАН АВЕ'СКА, -аў ж. Фіранка. Завёсь занавёскаю акно. Гр. ЗАН ЕМ АГЧЬГ (занімахчы), -гу, -жаш зак. Абнядужаць, абнемагчы. Як занімагу, то i вады лошкі ні падасі — такая добрая! Пл. ЗАНУ'ДА, -аў м. i ж. зламоўн. Той, хто cyмуе, незадаволены чым. Такі ўжэ зануда, што нічым ні ўгодзіш яму. Гр. ЗАНЯДЗЕ'Л ЯВАЦЬ- люю, -ляяш зак. Застацца на нядзелю. Мало сыботы, так занядзёлявала ішчэ. Kp