Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ЗАГАНУ'Ц Ь, -ну, -нёш зак. 1. З'агадаць (загадку). Од загануў, што ніхто ні адгане тваё загаткі. Ст. C. 2. непаш. Зажадаць. Яг загануў, то хоць зь неба яму тых яблыкаў дастань. Гp. ЗА Т А РА Д А, -аў ж. 1. Агароджа з жэрдак, загарадзь. Загараду на капусьніку каравэ палэмалі. Гр. 2. Ажароджаінае месца ў іголі (лузе); загарадзь. У загарадэі хадзяць «apaeś. Ст. C. 3. Стойла ў хляіве, загарадка. Kp. ЗАГА'РАК, -ркаў м. устар. Гадзіннік. Зл. ЗАГЕ'Л ЗАЦ Ь, -аю, -аяш зак. Зацугляць, закілзаць. Каня загёлзаў, каб ні панёс з усіх чатырох. Даўг. ЗА ГН Я СЦ І' (запнясьщ'), -»яту, няцёш зак. непаш. Закалоць. Загняцём паршука пад зіму, да вясны сала будзя. Kp. ЗАГО'ДЗЬ (загоць) прысл. Загадзя. Каб загоць сказаў, то дастаў бы хварбы табё. Гр. ЗАГРА'НАЕ (заграно) прым. Атілодненае (яйцо). Hi заграно яйцо — кураня ні выйдзя. Ст. C. ЗАГУ'СЛЫ прым. Загусцелы. Загуслую зацёрку ці ёсьцімя ён. Пл. ЗАГУ'СН УЦ Ь, -ня зак. толькі ij 3 ac. Зрабіцца густым, загуоцець. Рбшчына рэтка, ні загу'сла — i хлеп замалады вышаў. Kp. ЗАГЭ'ТЫМ прысл. Затым, таму. Загэтым i ні кажу, што караць будуць. Ст. C. 2. злучн. Затым, таму. Сама да цябё прышла, загэтым што ты ні ходзіш да мінё. Kp. ЗАД А'ТНЫ прым. Удалы. Задатно парася за рок большо вырасьця, як другое за два. Гр. ЗАДА'РАМ прысл. Задарма. Хоч, каб усёзадарам табё рабілі, га? Пл