Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

старажытнага апалучэмня «зычлыя + ь/»: насёнё, раля, ружё, чытанё; галосны у на месцы ы ў канчатках прыметнікаў (дзеепрыметнікаў, займеннікаў i лічэбнікаў): у ндвум, на нашум, у сёмум, у пяраплёцянум; закрытыя галосныя o, e (гэтая асаблівасць гаворак па тэхнічных прычынах у слоўніку не перадаецца); канчатак -e (-э) у назоўным-вінавальным склонах назоўнікаў мужчынскага i жаночага роду (у націскным становішчы) ł: братэ, разарэ, ваўкё, хутарэ, каравэ; сцягнутыя формы прыметнікаў (дзеепрыметнікаў, лічэбнікаў, займеннікау) у лазоўнымвінавальным склонах: нова (хустка), цёплу (зіму), сёму (штуку), вырабляну (зямлю). Формы будучага складанага часу часта ўтвараюцца пры дапамозе старажытнага дзеяслова иметь, які зліваецца з інфінітывам: рабіціму, рабіцімеш, стаяцімуць, пісаціму, гуляцімяш. БУДОВА СЛОУНІКА, МАТЭРЫ ЯЛ. УМОУНЫ Я АБАЗНАЧЭНН1 I СКАРАЧЭННІ Значэнні дыялектных слоў растлумачваюцца шляхам падбору адпаведнікаў літаратурнай мовы а'бо тлумачайца аліісальна. Пры дублетных парах робяцца адсылкі да больш ужывальнага слова. 1 Пра марфалагічныя рысы гэтых гаворак гл. наш артикул «Марфалагічныя асаблівасці гаворак Зэльвенскага раёна Гродзенскай вобласці» (Працы Інстытутл мовазнаўстЕ.а АН БССР, вып. VIII, 1961, стар