Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

дзёло было, а то гібяль йіх, ні справісься c усімі. Зл. Д ЗЕРА ВІ'Н А (дзярашіна), ўаў ж. Стволoniлаванага дрэва, бервяно; дзеравячына. Д авай да плоту паткоцім дзяравіну. Гал. Д ЗЕ'УК А, -вок, нкаў ж. 1. Дарослая дзяўчына. Ужэ дзёўка настаяшча, хутко дваццаць будзя. Гp. 2. Дзяўчына, з якой заляцаецца хлопец. Хоць ты сваю дзёўку паказаў бы мне. Kp. 3. Незамужняя немаладых год дзяўчына, халасцячка. Ішчэ усё дзёўкаю ходзіць. Ал. Д З Е Т Н ІС ТЫ прым. Цёмна-чырвоны (пра масць жывёл). Каза тая прывяла казьляня, гаш дзёгністо нёко — у лёсі бачыў. Гал. Д ЗГВ А (дзіво): З д о б р а г а дз і в а — ні з таго ні з сяго, бездайпрычыны. Кап хто зачапаў яго, а то з добраго дзіва стаў лаяць, бэсьціць гэту дзёўчыну? Ст. C. Д31К, -оў м. прам., перан. Дзікун. Такі дзік i ў хату байіцца зайсьці. Гр. Д З Ы Т А Ц Ь, -аю, -аяш незак. Скакань. Чагб ты, яг заяц, дзыгаяш па хаці? Ст. C. Д ЗЯ'БАЦЬ, -аю, -аяш незак. асудж. Секчы. Чагб ты тут усё дзябаяш, як ранак настаў? Як усярбуно часу табё ні будзя боляй нігдьі. Гp. Д З Я Д ЗГН ЕЦ (дзядзшяц), -нцаў м. устар. Вялікі двор на прыгуменні. Kp. ДЗЯ'ДЗЮ Ш КА (дзядзюшко) м. пяшчотн. Дзядзечка. Гр. Д ЗЯ'Л К А, -аў ж. 1. Частка зямлі, якую трэба апрацаваць; дзялянка. На маёй дзялцы i лён лёпшы mapćc, як палола добро. Гр. 2. устар. Надзел зямлі, хутар; дзялянка. Даўнёй тут мая дзялка была, хата стаяла. Kp. Д ЗЯРН О ' н. Дзір«а«, дзёран. Гр