Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ДАУТЕ'ЛЬ м. непаш. Высокі, доўгі (пра чалавека). Даўгёль гэты ў хату тваю «i ўлёзя. Хіба на калёнях стаяцімя. Гр. Д АУНЯ'Ш НІ прым. Не свежы. Даўняшнё масло — ні натто смашно, хіба сьвёжаго зьбіць? Гал. Д А ХА Л Е'РЫ прысл. Надта мінога. Прыягджай, дам зь мяшок, у мінё дахалёры яшчэ тых картопяль. Гр. ДАХВАТО 'ВЫ прым. Слабы, падатлівы да захворвання. Лёпяй апратвайся, а то вёцяр вёлькі, каб ні прастудзіўсё, дахватовы такі. Kp. Д А 'Ц Ц А, да'мсё, дасіся, дасца, зак. Стаміцца. Чысто даўсё пры малатарні, прышбу як ніжывы. Вальк. Д ВАЙ ГА', ліч. устар. Двое. Двайгу ўжэ маю, i ўсё хлопцы. Гр. Д ВУХЗГМ А К, -аў м. Пра цяля (жарабя), якое перажыло дзве зімы (каля двух год). Kp. Д ВУХЛ А'П К І (двохлапкі), -аў толькі мн. Вілы (на два рогі) для падачы снапоў. Kp. Д Ж ГАЦ Ь, -аю, -аяш незак. 1. Біць, муштраваць. Хай джгая, папругу зьняўшы, раз зарабіў. Бо нілюцкі ты натто. Гр. 2. Сячы (пра ападкі). Од джгая дошч, як зь вяравок. Kp. 3. жартаўл. Хутка ісці. Дзе ты ягб дагоніш, так джгая. Вар. 4. жартаўл. Заўзята есці. Папбуміцы джгая, ні глядзіць, што нісмашно падал!. Гр. Д Ж Ы ГА 'Д Л А (джыгадло), -аў н. Джала. У шэршаня от вёлько джыгадло. Вар. Д ЗЕ 'Й С Ц В ІЕ (дзёйсьцвіё) н. Рух, дзей* насць. Рука сусім бязь дзёйсьцвія ўжэ каторы гот. Kp. Д ЗЕ'Л А (дзёло), -оў н. Справа. Каб аднб