Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ГО 'ЛЫ прым. 1. Няўзороены (пра вока). Голым вокам мох зацьмёнё сонца бачыць. Гp. 2. Пусты. 3 голымі рукамі ні пойдзяш на paдзіны! Ст. C. ГО 'М Д Ж Ы Ц Ь, -y, -ыш незак. жартаўл. Есці; комчыць. Чаго сухама гомджыць, бяры малаком запівай — смашней будзя. Гр. ГО'МТАЦЬ, -аю, -аяш незак. асудж. Класці абы-як, не згортваючы (пра адзенне). Німа, каб акуратнянько злажыў адзежу да ў сундук палажыў, a гомтая. Дзе яна ні патрэцца! Гр. ГО'РАЧ ж. Надта горача; гарачыня. Од горач на дварэ. Як у гаршку варыць. Kp. Велька горач i лётась была. Ст. C. ГО'РБА, -аў ж. Куча. Картоплі ў горбу канаям, a тагды ў мяхё зьбіраям. Гр. Скідай камёнё ў горбу. Гал. ГО'РКІ прым. незад. Недарослы, хто яшчэ мала разумев; малакасос; ужываецца часцей як узмацняльнае слова. Куды яму ў школу — яшчэ дзіця горко. Ст. C. ГРАБЕ'ЛЬН Я, -яў ж. Конныя граблі. Едн. ГРАБЕ'Н НІК (грабёныіік), -аў м. Грабец. Kp. ГРАБЕ'Н Н ІЦА (трабёньніца), -аў ж. Грабец-жанчына. Гр. ГРАБІ'ЛЬНЯ (грабільнё), -яўн. Дзяржанне ў граблях, грабільна. Bap. ГРАБІНА' ж. зборн. Грабняк. У грабінё много грыббу, сінякбу. Ce. ГРАБЛІ'Ш ЧА (граблішчо), -аў н. Грабільна. Гр. ГРА'ДКА (гратка), -аў ж. Насценная шафа для п а суды. На араццы палмісак, вазьмі, як капусту налівацімяш. Ст. C