Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

паў— яг два кулаке. Вар. 2. перан. Пра дзіця. Чагб ён ні прыдумая, галавёшка гэта. Кр. ГАЛАДАМ Е'Р, -аў м. i ж. абразл. Ненаедиы (якога цяжка накарміць). Аднб дапусьці галадамёраў гэты.х, панясуць ні аднб гуркё, а i гуркавёнё. Гр. Од галадамёры— усё паёлі, i кусочка хлеба ні пакінулі. Ст. С. ГАЛАКАНГЦЬ, -ю, -іш незак. Гаманіць. Нёдзя на шашы галаканяць. Мо з запбиінаў ідуць? Гр. ГАЛАПУ'ПАК, -'Пікаў м. жартаўл. Галапузы. Кр. 2. абразл. Бедны. Што ў ягб калі было — галапупак гэты! Зл. ГАЛАШ ЧА'ЧКА, -аў ж. Непакрытая карова. Вар. ГАЛУ'ЗА, -аў м. \ ж. Тое, што i а с т р ы ж она к. I нашто было так стрыхчыся наголо. Hiхарошы стаў — галуза. Ст. С. ГАЛУ'Й, -ёў м. i ж. Галадранец. Німа i ні было нічого ў галуя гэтаго. Гp. ГАЛЬВА' ж. Кручок на ворчыку. Едн. ГАЛЬДО'БА, -ду ж. абразл. Высокая i худая (пра дзяўчыну). Нуй гэто дзёўчына: вёлька i худая — гальдоба! Гр. ГА'ЛЬКА, -аў ж. устар. Сподняя спадніца з карункамі ўнізе; носяць толькі на свята. Бало, эн а рок гальку выпусвцщь счпат спанійы i хіваліцца, што мая ў чом хадзіць. Зл. ГАЛЯ'ЦЬ, -яю, -яяш незак. асудж. Бегаць (без занятку). Дай i яму сярпа, хан жне, ні галяя. Вальк. іГАЛЯ'ШКІ толькі мн. жартаўл. Голае цела. Адзявайся, а то надаю па галяшках. Гр. ГАМ АВА'ЦЬ, -мую, -муяш незак. 1. незад. Брахаць. Сабака натто гамуя. Гр. 2. зламоўн