Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ВО'СЬДЗЕКА (воэьдэяка i гозьдзяка) часц. Вось. Возьдзяка дахаты трэба йісьці, а ты ні прадаў. Kp. ВОУК: Н а в б у к а — нашто, начорта. На вбука мне тая паша, як карову прадам! Гр. П ад в б ў к а — к чорту. Прадаў бы пад вбука ты яё (карову), рас малака ні даё. Ст. С. ВУ ГЛ Г (вуглё), -ёў толькі мн. зборн. Вуголле. Вуглё ў пёчы да вёчара ні патухлі — мусіць, на пагоду. Ст. С. ВУГЛ ГК, -6ў. Вугаль. Вугліка бярэ i прыкурвая. Кр. ВУЖ (вуш) I, -6ў м. 1. Гадзюка, вужака. Лядзі, каб вуш ні ўкусіў. Св. 2. перан. асудж. Пра таго, хто многа выпівае. От хлёпча гэту тару, ат стала ні адгоніш вужа гэтаго. Гр. ВУЖ (вуш) II м. Частка хамута, гуж. Як даў у хамут, так i паляцеў вуш. Кр. ВУЖ О'УКА, -аў ж. Окручаны, эвіты дубец, якім завязваюць калы ў загарадзе, прывязваюць салому на страсе. Гр. ВУ'Ж Ы К, -аў м. Раменная частка цэіпа. Вужык лапнуў, i біч іпаляцёў у іпрыстараінак. Вар. ВУ'ЗГАЛАВАК, -лаўкаў м. Пяірэдняя частка саней. Гр. ВУЗЬГР, -оў м. Камель снопа. Вузыром ўвёрх аднб шапку ставім на мыдля.х. Гр. ВУЛЬ-ВУЛЬ-ВУЛЬ! Падзыўное слова. Так клічуць галубоў i качак. Kp. ВУ'М ЯНЕ (вумянё), -яў н. Вымя. Вёлько вумянё, мо i много малака давацімя карова. Гр. ВУ'ПАР, -аў м. i ж. зняважл. Упарты чалавек. От жа вупар! Як упрэцца, што хоч кажы — усё сваё цьвярдзіць. Ст. C. аз 3 П. Сцяцко