Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Вочы. Чагб вірлачэ вырачыў? Mi бачыў, ці што? Гр. ВІ'СЛА м. i ж. устар. абразл. Віславухі.От вісла нёкі— вушы паадвісалі, як каўбасы. Ст. C. BICO'K, -скоў м. Скроня. У вісок каб даў — забіў бы. У пашчэнку — то жыцімя. Вар. ВІЦ ІН А'Р, -аў м. Ветэрынар. Карову лядзіць віцінар. Гал. B O T IP, -аў м. 1. устар. Жарабец. Kp. 2. neран. зняважл. Пра чалавека. От вогір гэты одно зубы скаліць. Ст. C. B O T H IK м. Пякучка — хвароба, пры якой рана «агнём гаірьшь». Iłi лячыла балячкі, так вогнік упаў. Гр. ВО'Ж АГ (вожах), -жахоў м. 1. Палка. Каб якого вожаха, а так можа ўкусіць сабака. Св. 2. Дзяржанне ў пячных прыладах— вілах, качарзе, памяле. Вбжах абгарэў у вілох. Гp. ВО'КЛАДКІ (воклаткі), -аў адз. в б к л а д к а ж. Аправа ў сцізорыку. Нбжык добры. I воклаткі харошыя, у руку ні рэжуць. Гp. ВО'ЛЛЕ (волё) н. Зоб, валлё. Вёлько волё наёла гусь. Даўг. ВО 'Л ЬН АСЦ Ь. ж. Панос (хвароба). Пл. ВО'М П ІЦЬ, -плю, -івіш незак. Сумнявацца (у чым), баяцца за неабдуманы крок (справу). Усё вомплю, каб дзе ні прапаў серп на полі, што Настуля пакінула. Bap. ВО'П ЕРАДКА (вопяратка), -аўж. Складзеная папалам вяровачка для кідання каменя. 3 вопяраткі далёко ляціць камянь. Ст. C. ВО'ПСАСАМ прысл. Неадчэпна, смаліцаю (лезці). Просто c кулакамі вопсасам лёзя. B a p