Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ВЕЛЬКАЛЕ'Н м. Даўгунец (лён). Велькалён дзе ні пасен — уродзіць. Даўг. ВЕРАПЛА'Н (вяраплан i яраплан), -аў у стар. Самалёт. Дзяр. ВЕ 'СН ІЦЫ (вёсьніцы), -аў толькі мн. перан. непаш. Пра рэдкія зубы. Выскаліў вёсніцы. Kp. ВЕТРАНІ'ЦА (івятраніца) ж. Ветранае надвор'е. Такая вятраніца — з нох валіць. Bap. ВЕ'Ц Ц Е (вёцё) н. зборн. Дробныя галінкі бярозы, з якіх робяць венікі. Вёця нарэзаў, трэба вёнік зьвязаць. Вальк. ВЕ'ЧАР прысл. Увечары. Рано i вёчар даю трасянкі, a ўдзень сёчкаю кармлю каравэ. Гp. Рано i вёчар даю, a ў дзень ні донімо. Сг. C. ВЕ'ЯЛКА, -аў ж. Павека. Ячмёнь на воко сеў, гаш вёялка спухла. Ce. ВІДО'ЧАК, -аў м. Карціна (на сцяну), пераважна пейзаж. От, відочак які трэ павёсіць. Гp. ВІДО'ЧН А (щедочно) 1. прысл. Відавочна. Kp. 2. пабочн. сл. Відавочна. Hi я, так ён, відочно, збидзя да цябё. Ст. C. ВІ'Л К І, -аў толькі мн. І. Прылада (невялікая рагаціна), якой устаўляюць у печ (i вымаюць з печы) скавараду. Вілкамі сквараду бярэм, як блінцэ пячэм. Гр. 2. Відэлец. Hi рукою, вілкамі бяры каўбасу. Ст. C. ВІРГА'Ц Ц А, -яцца незак. Брыкацца (пра коней). Mo конь віргаяцца, ні лесь бліско, каб ні здаў. Kp. В ІРГЛ І'ВЫ прым. Брыклівы. Ззаду ні падлась: &ірглівы (конь). Kp. ВІРЛА'Ч, -6ў м. абразл. Вірлавокі. Гр. ВІРЛ АЧЬГ (вірлачэ), -оў толькімн. абразл