Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ВА'ЛЕНТ (валянт).-аў м. В ясельна я сукня. Валянт маладая злажыла на вясёлё. Kp. ВА'Л ЕЦ (®аляц), -льцаў м. Вальс (танец). Зл. ВАЛКАВА'ТЫ прым. Сыраваты. Німа як браць сёна: ішчэ валкавато, каб ні папрэло ў гумнё. Ст. C. ВАЛО'КІ, -аў устар. Вераўчаныя лашці. Едн. ВА'ЛЯНКА, -аў ж. устар. Пасудзіна з дошчак (авальнан формы) для захоўвання высева к, мукі. Гр. ВАН Н АРО'ВЫ прым. Ганарысты, з пыхай. Быля c кім ні гаворыць, ваннаровы такі. Kp. BA'PA ж. Згатаваная страва, часцен рэдкая; варыва. Вары ні паясі — яг галодны ходзіш. ГрВАРАЖ Э'Й, -яў м. i ж. Варажбіт. Які зь яе варажэй! Кап цыганка, тая наваражыла п. Kp. ВАРЫ 'Ц Ь I: г а л a ів a ів a p ы ц ь — цямн'ць, разумев, кеміць. О, у яго галава варыць: што хоч напіша. Kp. Голавы вараць, так вывучацца на вёлькіх людзёй. Гр. ВАРЫ 'Ц Ь II, -ыць незак. безас. Парыць (пра надвор'е). Варыць, мусі, на дошч. Гал. ВА'ХТА, -аў ж. 1. Хвалі на рацэ (у час ветранага надвор'я). Як вахта, німа як рыбу лавіць вудачкаю. Едн. 2. Кругі ад кінутага ў ваду прадмета (каменя). Нічого на дне ні бачу: вахты нарабіў камяням. Едн. ВАЧАНЯ', -яці н. мн. в а ч а н я ты (вачанята), -аў пяшчотл. Вока, вочка. От ужэ адно вачаня расплюшчыў, потум другоё. Гp. ВАШ АВА'ЦЬ, -шую, -шуяш незак. зламоўн. Калыхаць. От пагано дзіця. Вашуй i вашуй. I ні сьпіць. Гp