Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

мытаць. От, нёшто сабе пад нос бомкая, халёра яго разьбярэ, чагб ён хоча. Bap. БО'НДАЧКА, -аў ж. 1. Закваска ў дзяжы (y выглядзе булачкі). Бондачкі ні пакіняш — i хлеп ні ўкісыія. Гp. 2. Невялічкая баханка белага хлеба для дзяцеіі. Бондачкаў вам напякла, хлопцы. Kp. БРА'ЗГАУКА, -аў ж. Бразготка (y розн. знач.). От, бразгаўку дасі — i забуляяцца. Зл. БРА'М КА, -ак i -каў ж. Фортка (у варотах). Праз іварота аглзімо, a брамку аччыняям, як ідзё хто. Гp. Б РА ІІД ЗО 'ВЫ прым. Бронзавы. От запаліўсё, гаш брапдзовы стаў ат сонца. Гp. БРАЦ Е'П ІК, -аў м. Дваюрадны брат. Kp. БРАЦІ'Ш АК, -аў м. зняважл. Брат. Гэто брацішак твой нарабіў усё. Ст. C. БРАЦЬ, бярэ незак. Кусаць (пра сабак). Добро Лыско бярэ i ні скаваўшы,— паганы, падло. Ce. БРУКАВА'ЦЬ, -куя незак. Варкаваць. Мусіць, голуб брукуя: бруку-бруку! Гр. іБРУКУ-іБРУ'КУ! гукаперайм. Так перадаюць варкаванне галубоў. Bap. БРУХІТА'ЦЬ, -хічу, -хічаш незак. незад. Таптаць. Як пачнуіць коні брухітаць — ні травінкі ні будзя. Даўг. БРУЧКАВІ'ННЕ (брушкавёнё) н. зборн. Лісце бручкі. Сьвіня брушкавёня нёшто ні ядуць. Вар. Брушкавёнё ні благбё, a брушка малая. Ст. C. Б РЫ СК О 'ТЛ ІВЫ прым. Золкі. Цяплёй апратвайся, а то вёцяр такі брыскотлівы — да касьцён праціная. Гр. Б РЫ СЬ м. жартаўл. Здаровы, чырванатвары