Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Ш ЧАРБЕ'ЛЬ, -Ćy м. жартаўл. Шчарбаты. Шчарбёль гэты усе зубы пагубіў. Угр. Ш ЧО'ЛАК м. Рздкая 'чаютка 'варьюа; лоліўка. Гушчу есьць, a шчолак пакідая. Cr. C. Ш ЧО'ЛАКІ, -аў толькі мн. Бульбяны суп. ІІІчолакаў зварыла на палудзянь. Едн. Ш ЧО'ГІЦІ, -яў толькі мн. 1. Д-рабок чаго-небудзь, як узяць у тры пальцы. Шчопці солі ўзяў i будзя пасаліць капусту ў місцы. Яр. 2. перан. Надта мала. Што ты йаясіся тагб пірага. Каб ягб много было — а гэто шчопщ ўсягб. Св. Параўн. у руск.; щ е п о т к а. Ш ЧЫ 'КАУКА ж. Ьканне. Шчыкаўка напала, i рады німа. Гр. Ш ЧЫ 'К АЦЬ, -ю, -яш нсзак. Ікаць. Удубёў, ці што— шчыкая i шчыкая хлопяц гэты. Kp. Ш ЧЬГІІАК, ўнкаў м. Пласт сена (кладуць у копы i на «воз). Нашчынян шчынак i кладзі ў капіцу. Вальк. Ш ЧЫ НЯ'ЦЬ,-яю,-яяш незак. Рабіць пласты (шчынкі). Шчыняй, а я буду шчынкі насіць i падавань на вос. Вальк. Ш Ч Ы ІІЕ'Р, -бу м. Пяро цыбулі. Шчыпярбу сб-два ў сало ўкрышы. Гp. ІІІЧЫ Т, -6ў м. Закот (у доме). Акенцо v шчьсцё зрабіў, к,ап.вёцяр па гары хадзіў. Даўг. Ш Ы 'Й К А, -аў ж. Вузкая частка пасуды (бугэлькі i г. д.); рыльца. Наліў ні шкадуючы, гаш ў шыйку бутэлькі. Вальк. Ш Ы К А ВА 'Ц Ц А, -куюсё, -куясься незак. незад. Прыбірацца. Ішчэ рано, a яна ўжэ шыкуяцца на кярмаш. Гал. Ш Ы 'К АЦ Ь, аю, -аяш незак. Гаварыць на вуха, шаптаць. Нёшто шыкая яму, a тагды paгочуць абодва. Ал