Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Ш Ы'КГ, -аў толькі мн. ІІІзпты. Шыкі хату зводзяць. Пл. Ш Ы П У'Л Ь, -ёў м. Тонкая шчзпка. Дзе ты напаліш гэтымі шыпулямі. Ураз згарыць. Ган. Шыпулём грась аскрабі. Св. Ш ЬІТНЫ 'Я (ніткі) прым. Овае работы, моцныя (ніткі). Крамныя тут ні трымацімуць, трэба шытнымі ніцьмі прышыць. Гал. Ш Ы Х м. Шанц. Маюць людзі шых, на сьвіня. Ст. C. Ш Ы ХАВА'Ц Ь, -ўя незак. безас. Шанцаваць. Шыхуя, кажуць, так i мужык танцуя. Гp. Ш Ы Ц Ю 'К, -oy м. ІІІашаль. Шыцюк усё дзьвёры стачыў. Вальк. Ш Э'РХН УЦ Ь, іня незак. 1. Ледзь-ледзь замярзаць (npa глебу). Шэрхня зямля. Кап картон лі ні памёрзьлі хаця. Яр. 2. перан. Ледзянець. Такбё.пачуў, што окура шэрхіня. Сг. C. Э ЭЛ Е'К ТРЫ К А (алёктрыка) ж. Электрычнасць. Алёктрыка добро сьвёціць. Яг днём, відно. Яр. I радзіво, i алёктрыку правялі v сяло. Зл. Ю Ю РО'К, юркоў м. Палачка (з'прораэзю i дзірачкамі на канцах) для звівання нітак (на клубок). Бяз юрка клубок слапкі будзя. Яр. Ю СТЭ'РКА (юстэрко), -аў н. Люстэрка. А сама усё ў юстэрко глядзіць, ці хацямсё добро прыгладзіла кудлы. Гал. Ю 'Ш КА ж. 1. Суп з крыві кабана i перацёртай мукі. Наварыла юшкі, як паршука закало