Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

 ◀  / 186  ▶ 
збанок), аплецены дротам. Малакб кап часам iii пацяклб, кладзі ў аплятанік масло. Вар. А П О 'Л ЕЦ ўаполяц), -льцаў м. Вялікі кавалак сала. Апольцаў два сабе будзя i даццэ тры аддам, як заколяш свіню. Пл. АПО'НА, -аў ж. Пакрышка веласіпеда. Ужэ старыя апоны— рвуцца на ровары. Дзяр. А П О 'СТАЛ Ы, -аў толькі мн. жартаўл. Пра абутак, звычайна завялікі, не зусім прыдатны для носкі. Хай fiiх халера, з гэтымі чаравікамі — апосталы нёкія, усе ногі абмуляў. Гр. АПО'УЗЛ ІК (апоўзьлік), -аў м. зняважл. Нязграбнае, няздатнае, інепаслух,мянае дзіця. Нічого ні дам апоўзьліку гэтаму, рас ён нічого ні робіць, аднб па сялё валочыцца. Гр. АПРА'ТВАЦЬ, -ваю, -ваяш незак. Апранаць. Хай апратвая тваб пальто — цяплёйшо будзя ў дарогу. Bap. АПУ'Ш ЧАН ІК, -аў м. пагардл. Пратаго, хто апусціўся, не глядзіць за сабою. Гаш страх лядзёць на яго — апушчанік нёкі: ні рубашкі на ём, як трэба, мша, ні яагавіцаў, адно лэхаліі трасё. Вальк. А РА Н Н ё ' (гаранё) н. Ворыва. Кончыў гаранё, трэба сёяць. Яр. АРА'Ы НІК (гараньнік), -аў м. Араты. Гараньнікаў мне такіх ні трэба, каб аднб ў баразьнё палёжвалі! Ст. C. А'РХА, -аў ж. Веялка, арфа. Авёс прапусьцілі на арху — чысты, як трэба. Вар. А РХАВА'Н Н ІК (архаваньнік), -аў м. Той, хто вее, арфуе. Kp. АРХАВА'Ц Ь, архую, -яш незак. Веяць (на арфе). Яр. А С А 'Д А,-аўж. Аснова (драўляная, металіч!7 2 П. Сцяцко
Нават дробная праўка будзе карыснай. Не стаўце знак націску, каб слова лепш знаходзілася праз пошук.

Дадатковыя словы

абмўляў, апбляц, апбны, апона, апоузл, апратваць, апўшчанік, араы, архавац, архўю, бўдзя, дарбгу, закбляш, рббіць, рбвары, рвўцца
17 👁
 ◀  / 186  ▶