Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

А К РУЦ І'Ц Ь, -чу, -ціш зак. Завязаць (хустку). Канаплянку акруці, мо халаднб будзя. Гр. А К УЛ Я'РЫ, -аў толькі мн. перан. Навочнікі ў вуздэчцы. Кар. АК У'Ц Ц Е (акуцё), -яў н. Акоўка. Лыжы бяз акуця. Яр. А Л ЬШ Ы Н А ' ж. зборн. Альхоўнік, альшаннік. У альшынё пасе каравэ. Гp. АЛЯКТРО'УНЯ, -яў ж. Электрастанцыя. Зэльвянская аляктроўня мало алектрыкі давала. Даўг. АМ АРАТУ'РА ж. устар. Пенсія. Яг даўнен, то хто табё тую амаратуру плаціў бы. Гэто цяпёрака старыя пэнсію маюць, ўласць паклапацілася. Зл. А Н Д У Л Я 'Ц Ы Я, -яў ж. устар. Завіўка. Даўнёй ніхто таё андуляцыі ні рабіў, усё косы насілі. Св. А Н ІТ Д А Ч К І, прысл. Аніколі ў жыцці. Анігдачкі болям да яго ні паёду, хай хаць азалоціць мінё. Ал. АН ТУЛ Я'Ж Ы, -аў толькі мн. Карункі. Haстольніцу з антуляжамі на сьвято засьцялі — харашэйшу трэба. Kp. АПАНО'УКА, -аў ж. Окаварада, патэльня. Насмажыла грыбоў апанбуку. Едн. АПІВО'Ш, -аў м. пагардл. Той, хто многа п'е не за свой кошт, хто «апівае» людзей. Адно i валочыцца па хатах, каб выпіць далі. От апівош! Дзяр. А П ГН ІЯ ж. Рэяіутацыя. Стараяцца, каб aniнію заслужыць. З а. АПЛ ЯТА'НІК (i аплёцянік), -аў м. Гаршчок