Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

збанок), аплецены дротам. Малакб кап часам iii пацяклб, кладзі ў аплятанік масло. Вар. А П О 'Л ЕЦ ўаполяц), -льцаў м. Вялікі кавалак сала. Апольцаў два сабе будзя i даццэ тры аддам, як заколяш свіню. Пл. АПО'НА, -аў ж. Пакрышка веласіпеда. Ужэ старыя апоны— рвуцца на ровары. Дзяр. А П О 'СТАЛ Ы, -аў толькі мн. жартаўл. Пра абутак, звычайна завялікі, не зусім прыдатны для носкі. Хай fiiх халера, з гэтымі чаравікамі — апосталы нёкія, усе ногі абмуляў. Гр. АПО'УЗЛ ІК (апоўзьлік), -аў м. зняважл. Нязграбнае, няздатнае, інепаслух,мянае дзіця. Нічого ні дам апоўзьліку гэтаму, рас ён нічого ні робіць, аднб па сялё валочыцца. Гр. АПРА'ТВАЦЬ, -ваю, -ваяш незак. Апранаць. Хай апратвая тваб пальто — цяплёйшо будзя ў дарогу. Bap. АПУ'Ш ЧАН ІК, -аў м. пагардл. Пратаго, хто апусціўся, не глядзіць за сабою. Гаш страх лядзёць на яго — апушчанік нёкі: ні рубашкі на ём, як трэба, мша, ні яагавіцаў, адно лэхаліі трасё. Вальк. А РА Н Н ё ' (гаранё) н. Ворыва. Кончыў гаранё, трэба сёяць. Яр. АРА'Ы НІК (гараньнік), -аў м. Араты. Гараньнікаў мне такіх ні трэба, каб аднб ў баразьнё палёжвалі! Ст. C. А'РХА, -аў ж. Веялка, арфа. Авёс прапусьцілі на арху — чысты, як трэба. Вар. А РХАВА'Н Н ІК (архаваньнік), -аў м. Той, хто вее, арфуе. Kp. АРХАВА'Ц Ь, архую, -яш незак. Веяць (на арфе). Яр. А С А 'Д А,-аўж. Аснова (драўляная, металіч!7 2 П. Сцяцко